Nieuwsberichten uit uw wijk

Je zou mijn huis als leeg kunnen beschouwen, als minimalistisch en eenvoudig. Ikzelf ervaar het als vol, als gevuld.

Een maandagochtend in de sportschool en ik maak virtuele kilometers op de spinning-fiets, een oranje handdoek rond mijn nek.

Het jaar is nog nieuw, de scheurkalender dik en ik ook. Of ik voel me een beetje zo. De weegschaal bevestigt mijn vermoeden maar het is niet zo dat dat ding me in mijn gezicht uitlacht. Licht zwetend draagt ze mijn gewicht.

De scheurkalender is weer behoorlijk dun geworden. Het is weer die tijd van het jaar, die tijd waarin we vaak terugkijken op het afgelopen jaar. Of niet natuurlijk en je hobbelt gewoon verder het nieuwe jaar in.

Het was natuurlijk herfst maar wel een mooie en warme. Ik heb het over begin oktober. Het is mijn papa-dag, zo noem ik mijn vrije maandag nog steeds, als ik tussen de middag naar het park wandel achter de twee Sweelinck flats.

Ze fietsen in groepjes door de stad in felgekleurde t-shirts, hebben veelal bloeddoorlopen ogen en slingeren zich al zingend een weg naar het centrum.

“Kinderen, je krijgt er zoveel voor terug. Ik zou zo gauw even niets weten maar het is echt veel. Heel veel. Nee, echt waar, echt heel veel.”

Een doodse stilte is met een harde klap op de grond gevallen en blijft voor dood liggen. Het voelt alsof de grond omgetoverd is in een ijsvlakte en een dichte grondmist slingert zich rond haar benen.

Het verschil in temperatuur kan makkelijk 25 graden zijn. Zojuist onder mijn dekbed vergeleken met de temperatuur buiten.