Door: Marco van der Sijpt
Foto: P!M Korsmit
“Kinderen, je krijgt er zoveel voor terug. Ik zou zo gauw even niets weten maar het is echt veel. Heel veel. Nee, echt waar, echt heel veel.”
Het is een flauwe grap die ik vaak maak. Toch maak ik hem steeds want ik vind het leuk als mensen deze grap niet kennen. Dat kan kloppen want ik heb hem zelf verzonnen, en ik vind het dan nog leuker als ik mensen zie nadenken en reflecteren over hun eigen ouderschap. Dat ze met een klein schokje bij zichzelf nagaan hoe dat bij hen eigenlijk zit. Dat ze elkaar vragend aankijken en zonder woorden afspreken dat ze het daar vanavond eens over moeten hebben. Je geeft toch heel veel aan die baby, peuter, kleuter, puber, adolescent en uiteindelijk volwassene. En dan ben je er denk je. En ook dan is het niet voorbij. Het blijft je kind.
Je geeft heel veel schreef ik net. Zij geeft een kind en wij krijgen het terug. Letterlijk.
Met een plof laat hij zich op ons bed vallen op een zomerse zondagochtend. Hij ligt erbij als een vliegtuig, zijn gezicht in de kussens, de armen gestrekt als de vleugels van een vliegtuig. Vader onder de linkervleugel, mamma onder de rechtervleugel en een vijftienjarige piloot met paarse sokken in het midden.
Met zijn 1 meter 75 komt hij reflecteren. Informatie inwinnen van hoe dat nou werkt in een relatie. Dat het voor hem de eerste keer is, of dingen wel normaal zijn zoals ze bij hem gaan. Hij vertelt over filosofische inzichten die hij op school heeft opgedaan. Het verrijkt zijn waarneming en hij kan meer beschouwend naar zaken kijken en ook daar vraagt hij over. We geven eerlijk antwoord en voelden daarbij een wow-gevoel gloeien, diep bij ons binnen. Wat gaaf dat hij ons zo vertrouwt, wat mooi dat hij zijn onderzekerheden zo met ons deelt. Wat een…
Wacht even; is dat niet de manier zoals we ze opgevoed hebben? Zijn dat niet de normen en waarden waar wij zelf zo aan hechten en die we in alles proberen uit te stralen? Zou het dan gelukt zijn, die opvoeding? In de reclame zouden ze zeggen “Een beetje van Maggi en een beetje van mezelf” en eerlijk is eerlijk; opvoeding is slechts een gedeelte maar een veilige omgeving die prikkelt tot reflectie is toch wel het blokje Maggi in die soep. Het karakter van het kind vormt de basis natuurlijk en wij leggen wat laagjes daarboven op.
Diezelfde dag komen onze nieuwe buren kennis maken. Wonen al een paar maanden naast ons (druk bezig nog met het huis) en van goed voorstellen was het nog niet gekomen. Ik heb hen geadviseerd om rond drie uur te komen. De meeste pubers zijn dan uit bed en hoeven nog niet te gaan werken. Ideaal moment lijkt me.
De sfeer is gemoedelijk en gezellig. We leren de buren wat persoonlijker kennen en constateren dat ik van Formule1 houd en de buurman van voetballen. We leren hun achtergronden kennen en zij de onze. Onze kinderen zijn voorkomend, beleefd en prettig in de omgang. We zien het, zij en ik, als we boven het gezelschap uitkijken. Het zijn prettige, voorkomende volwassenen geworden en we voelen weer dat wow-gevoel. Dat hebben we zelf gedaan. Daar hebben we zelf een belangrijke bijdrage aan geleverd en dat geeft een fantastisch gevoel. Wat je geeft krijg je terug en ondanks dat onze bescheidenheid tegenstribbelt zouden we het wel van de daken willen roepen dat we trots op hen zijn. Trots met een hoofdletter T. Maar we roepen het niet van de daken. Nee, we zetten het in de krant.
Recente reacties