De draad weer oppakken
Door: Marco van der Sijpt
Foto: Miek Korsmit
Alsof hij de afgelopen weken niets anders gedaan heeft, komt hij de trap af en eet staand aan de aanrecht een paar crackers. De blik op zijn telefoon gericht, een zwarte pet op zijn hoofd. Exact om 6.36 uur gaat hij de deur uit en springt op de fiets. Hij hoeft ‘pas’ om 6.45 uur op zijn werk te zijn dus hij heeft nog tijd genoeg. Dat moet te halen zijn. Ik kijk het stilzwijgend aan en zie dat zijn schooltas al klaar staat in de hoek. Ook daar begint hij straks weer aan. Aan de vijfde klas.
Ik loop zelf weer naar boven want ik heb nog wat tijd over. Ook voor mij begint het werkende leven weer maar ik heb er nog even geen zin in. Boven is het verder stil. Ik weet zeker dat er al heel wat memes en YouTube-video’s over onze WiFi gaan maar dat verstoort de stilte niet. Er zal ook Facebook overheen gaan want mamma-bolletje is inmiddels wakker. Zij is net als ik rond 6 uur ontwaakt op deze eerste werkdag na de vakantie.
Middelste ligt nog in diepe slaap. Zijn tas staat nog niet klaar maar dat kan straks wel. Die vierde klas wacht maar even. Zijn jukbeenderen vertonen witte strepen van de aftersun die hij er gisteravond heeft opgesmeerd. De Mallorcaanse zon heeft zijn bruine tint verdiept en van een rode gloed voorzien. Die aftersun is niet voor niets gekocht.
Jongste is wakker en zijn Rubiks kubus aan het oplossen. In bed. Dat heeft hij al duizenden keren gedaan maar hij probeert zijn tijd te verbeteren. Stopwatch erbij en na ongeveer 15 seconden is het klaar. En nog een rondje. En nog een. Hij maakt zich niet druk want in het gekste geval hoeft hij pas om 9.30 uur in de tweede klas zijn. Ik begin dan al bijna aan mijn lunchpauze. Bij wijze van spreken natuurlijk.
Ik kruip terug in bed en zoek haar warmte op. Ik kruip onder haar rechterarm en poes springt op het bed. Volgens het vaste patroon loopt ze een rondje over het dekbed en eindigt dan onder mijn strelende hand. Dat doet ze een minuut of drie en springt dan weer van het bed af. Of het personeel maar even wil volgen naar beneden want de etensbak moet gevuld worden, ze wil niet wachten op haar ontbijt.
En toch zal dat moeten want ik lig op het fijnste plekje ter wereld. Zij leest, kijkt plaatjes en filmpjes en op die manier steelt ze ons moment van interactief samenzijn. Het maakt me niet uit; ik lig hier prima. Met mijn rechterarm om haar heen hoor ik de poes de trap af lopen, kirrend om haar personeel. Ik hoor haar niet eens beneden aankomen want ik ben dan alweer in slaap gedommeld.
Recente reacties