Maak je niet druk
(dat doe ik wel)
Mijn zoon zit op Curaçao. Voor een week of vijf. Het is de eerste keer dat hij zo lang van huis is. En zo ver! Dat is dus even wennen voor deze moederkloek. ‘Loslaten mam’ adviseert mijn dochter, ‘hij redt zich wel.’
Dat hoopte ik ook. Tot het eerste appje zich aandiende: ‘Ik stuur wel een spraakbericht, want het is teveel om te typen…’ Als ik het niet dacht, stront aan de knikker! Stijf van de zenuwen luister ik midden in de nacht een kwartier lang naar wat er allemaal niet deugt op Curaçao.
En zo wordt zijn probleem mijn probleem. Een trucje waar ik wel vaker intrap. Het schijnt een echt moederdingetje te zijn. Iets met hormonen. Vaders hebben er zelden last van.
‘Is het weer zo ver?’ bromt de vader in kwestie, als ik het bedlampje aanknip. ‘Bemoei je er nou niet mee. Hij is oud en wijs genoeg om zijn eigen boontjes te doppen.’ ‘Ja maar…’ begin ik. ‘En doe dat licht uit, morgen weer een dag. Zal je zien dat er niks aan de hand is.’
De volgende dag zie ik vrolijke plaatjes van wuivende palmbomen, verse kokosnoten en een wazig filmpje van een strandtent vol feestende jongeren. ‘Zie je nou wel!’ (mijn man en dochter in koor)
Ik kan er niks aan doen. Zodra er een beroep wordt gedaan op mijn moederinstinct, staat de leeuwin in mij op: Kom niet aan mijn jonkie!
In de tussentijd is het betreffende jong zich van geen kwaad bewust. En slaapt een gat in de dag onder de Antilliaanse zon. ‘O, dadelijk verbrandt hij nog’, piep ik. ‘Als hij maar geen zonnesteek krijgt!’ ‘Mens, maak je toch niet zo druk. Straks kunnen we nog met jóú naar het ziekenhuis.’ Nou ja zeg! Alsof ik mijn hormonen zomaar stop kan zetten…
Dat druk maken zit in de familie. Ik herinner me nog levendig de periode dat ik eindexamen deed. Wekenlang zat mijn moeder aan de homeopathische pilletjes die rust en kalmte beloofden. Het was haar gewoon te veel al die stress. Toentertijd vond ik dat belachelijk, nu slik ik ze zelf (ahum!)
‘Je bent gewoon extreem gevoelig mam,’ reageert mijn dochter, die er zelf ook wat van kan. Hemel en aarde beweegt ze als er iets niet volgens plan verloopt. Háár plan welteverstaan. Zodat iedereen er gek van wordt. Vreemd genoeg is het dan ook nog mijn schuld.
Laatst was ze haar sleutels weer eens kwijt. ‘Ik had ze HIER neergelegd (ze priemt met haar vinger op het dressoir) en nu zijn ze WEG. Jij hebt zeker weer opgeruimd? Je kunt hier ook niks laten liggen of het verdwijnt!’
Was het maar zo’n feest, denk ik. Dan hoefde ik niet elke keer alle laatjes om te keren en had ik een redelijk stressvrij leven. Gelukkig is die andere, inclusief alle reisdocumenten heelhuids aangekomen op de plaats van bestemming.
Ping! (telefoon uit de Antillen) ‘Hallo mama, niet schrikken, het gaat goed, maar we zitten in quarantaine.’ QUARANTAINE??!! ‘O…uh, hoe dat zo?’ ‘Ja, de test was positief. TEST? TEST?? WELKE TEST??? ‘Maar we zijn niet ziek hoor…. mam? Mam? Mama??’
Recente reacties