Een wijze les

Zoals u in de vorige krant kon lezen, kijken Marco en ik beurtelings met andere ogen naar de wereld om ons heen. In dit geval mijn persoonlijke wereld. Die zich voornamelijk afspeelt hier in huis. Waar nog heel wat te verwonderen valt. Over het vaderschap bijvoorbeeld.

Tot nu toe bekeek ik mijn omgeving altijd vanuit mijn moederrol. Ongelukkigerwijs voldoe ik aan het stereotype; hyper empathisch (‘och kind!’) super hulpvaardig (‘kom maar hier met die lastige vlek’) en 24/7 beschikbaar (PING!). Klankbord, wasserette en secretaresse in één, tot pinautomaat aan toe! Ik ben dus, zeg maar, een zwaar geval. Uren ben ik in de weer met goede gesprekken voeren, stageverslagen nakijken, speciale hapjes koken en wat al niet meer. Zoals ik vroeger de gymschoenen en de broodtrommels achteraan bracht, fiets ik nu met de reservesleutels richting hun stageadres en ‘s avonds laat was ik de werkkleding uit die nog ergens in een donker hoekje lag.

Denk maar niet dat ze je daarna met rust laten, kinderen voelen gewoon waar de rek zit. Als ze maar lang genoeg doorzeuren, weet zo’n kind dat precies en houdt er rekening mee. (Als ik de auto wil lenen, moet ik niet bij papa zijn. Want die zegt gewoon nee. Dus kan ik beter mama aan haar kop zeuren, net zo lang tot ze gaat twijfelen). “Mama? Ik heb even een vraagje…”

“Mag het nou wel of niet?” dreint het door. “Papa is tenminste duidelijk.” En zo wordt mama de boeman en zit papa prinsheerlijk achter zijn laptop zijn eigen ding te doen en krijgt nog credits op de koop toe! Nu ik met andere ogen kijk, zie ik het opeens haarscherp. Maar dat geldt nog niet voor iedereen.

Ik hoorde laatst een collega praten over de huiswerkopdracht Engels van zijn puberdochter. In het gezin was uit en te na besproken dat het kind deze taak in het weekend zou maken. Dan was er nog tijd genoeg om iets aan te passen. Maar net als de rest van puberend Nederland stelde ze dit tot het allerlaatste moment uit, waarna IEMAND tot diep in de nacht het Engelse opstel zat te verbeteren.

Moeders doen dat. Net als dat ze knopen aannaaien, rijbewijzen ophalen, sweet sixteens en 21-birthday dinners organiseren, vlaggen uithangen, reisadviezen checken, verzekeringen afsluiten en altijd zorgen dat er vers brood in huis is. Maar dat hoeft helemaal niet! Kinderen (en dan heb ik het over 20 plussers) kunnen dat helemaal zelf. Alleen doen ze het niet!

En wij trappen erin. Ik checkte het bij mijn vriendinnen. Moppersmurf rijdt zonder gemopper midden in de nacht naar Amsterdam om haar feestvierende nazaten op te halen. De Veerkampjes poetsen de huizen van hun volwassen kinderen en strijken er de was. Gangsta Granny koopt ladingen speelgoed voor haar kleinkinderen, omdat haar eigen kinderen intussen wel ‘nee’ hebben leren zeggen.

Dus wil ik bij deze collega moeders waarschuwen: Trap er niet in! Ze kunnen het zelf, heus! Ik geef toe: ze stellen je geduld tot het uiterste op de proef. Maar uiteindelijk staan ze dan toch met gepakte koffers, kloppende reisinfo en een jas met knopen op tijd op het vliegveld. Klaar voor vertrek naar onbekende verten. En dan goed opletten: want als je ergens iets van vaders kunt leren, dan is het in de vertrekhal. Terwijl de moeders met betraande ogen uitgebreid afscheid nemen van de wereldreiziger, blikken de vaders al ongeduldig richting de uitgang. Dat kind redt zich wel, maar hij staat straks weer in de file. Een wijze les: eerst naar jezelf kijken!

Eigenlijk zouden moeders op zo’n moment beter ergens in de sauna zitten of op een terras met koffie en gebak. Tijd voor mama! In plaats daarvan wachten ze de rest van de dag zenuwachtig op bericht van aankomst. En beginnen ze alvast met het opruimen van de achtergelaten puinhoop. Vaders zijn blij dat ze thuis zijn. Nog net voor de file uit! “Ga je nou echt de hele nacht wachten tot je wat hoort?” vraagt hij verbaasd. Tja, sommige moeders leren het nooit!