Ondanks mijn regelmatige strelen, waait een haarlok in haar gezicht. Die valt over haar rechteroog en bedekt dat zelfs. Ze merkt er niets van want ze is in diepe rust. Ik kijk naar haar gezicht en hoor de zee ruisen op de achtergrond.
Treden van egaal beton. Hier en daar een plukje onkruid. De zon schijnt overvloedig dus alles is droog.
De tijd van stilstaan is voorbij. Het weer beweegt weer en daar houd ik van. Ik heb het over de seizoenen. Overgangsmaanden. De serene stilte van de winter.
Ik hoor niet elke dag de kerkklok slaan van half vier. ‘s Nachts. Gelukkig.
We zitten al ruim in de tweede helft van het jaar besef ik met een schok. De klok is er een uur op achteruit gegaan maar het weer gek genoeg niet.
Het is stil en dat gebeurt niet vaak. Oudste zit in Berlijn. Middelste zit boven te gamen. Jongste speelt ergens buiten. Leen-dochter in Zeeland en mijn liefste bolletje in Amsterdam.
Recente reacties