Door: Marco van der Sijpt
Foto: Miek Korsmit

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: het gaat niet goed met de goede voornemens. Daar sta ik vast niet alleen in, herkennen jullie dat ook? Op 1 januari begin je vol goede moed en overtuiging en dan langzaam sluipt het er toch in gaandeweg het jaar. Je blijft er wel steeds in geloven en het lijkt alsof je gestaag je doel bereikt. Stap voor stap. Kilo voor kilo. Blaadje voor blaadje.

De scheurkalender baalt als een stekker. Het ging zo goed. Elke dag een stukje lichter en meer dan stralend begon hij aan de kerstdagen. Het zelfvertrouwen dat diep van binnen kwam, vulde de ruimte met licht en warmte. Zelfvertrouwen dat terecht bleek want het hele jaar is hij onvermoeibaar doorgegaan. Zijn doel heeft hij nooit uit het oog verloren en dan dus deze terugval. En wat een terugval. Driehonderdvijfenzestig blaadjes hangen aan de perforatierand te wachten tot hun dag is gekomen. Totdat ook zij door hun sterven kunnen bijdragen aan het grotere doel; de goede voornemens van de scheurkalender.

Ach ja. Zomaar weer eens een stukje beeldspraak wat in me opkwam toen ik aan deze column begon. Ook aan het begin van het jaar met, we weten nog niet wat het ons gaat brengen. We weten wel dat we er zelf een beetje invloed op uit kunnen oefenen. Of ben jij echt een stuurloos schip? Ikke niet. Ik blijf aan het stuur draaien en probeer in ieder geval de rotsen te vermijden. Probeer mijn schip inclusief bemanning weg te houden bij de scherpe kliffen en vaar automatisch voorzichtiger als het mistig wordt. Daar kan nog wel eens een verrassing uit opduiken, dat geef ik toe. Dan voel ik me automatisch ‘de Vliegende Hollander’ uit de Efteling. Eerst voorzichtig door de mist, mistklokken en dan toch dat onverwachte noodlot. We moeten er als een speer vandoor, met een bloedgang, als een achtbaan storten we ons richting de nooduitgang, de deurtjes klappen open en gelukkig, daar is weer licht. En zelfs een zonnetje want we hebben een zachte winter tot op heden.

En nu we toch in een beeldspraak-achtbaan zitten, blijf nog even zitten. De beugels zijn nog niet geopend. Kijk eens even mee vooruit. Zie je dat spoor daar voor je? Die route richting de toekomst? Dan zou een saai vlak spoor kunnen zijn. Dan zou een monotoon gekabbel kunnen worden in een saai voortglijdend bootje. Van lockdown naar lockdown. Dat zou een achtbaankarretje kunnen worden op een normale treinrails. Uitgerust voor snelheid, flinke bochten, sensatie en plezier en jij besluit op de treinrails te blijven! Dat mag hoor. Ik ben blij dat er treinen rijden van het ene station naar het andere maar ik kies toch liever een achtbaan en dat betekent dat er hoogte moet komen. Zo’n helling waar je in je karretje  tikkend tegen omhoog kruipt. Zo’n helling waarvan je weet dat er een dal gaat komen want dat hoort er nou eenmaal bij. Maar zet je schrap voor de volgende want ook die maak je zelf. Misschien is het een kleine helling, een fietstochtje, een wandeling, maar het is er een. Een cappuccino afhalen bij Peerke Donders, het is een heuveltje maar je moet het wel willen zien. Van helling naar helling en van dal naar dal. Dat is onvermijdelijk.

Zo. Als dat geen stichtelijk en beschouwelijk begin van het jaar is.

Nou nog even die scheurkalender uit de put praten.