Fietsen met rekjes
Door: Jessica Köhler-Bracke
In horden fietsen ze met z’n drieën naast elkaar op de rijbaan. De tassen in een krat op een rek, vóór op de fiets. Vervaarlijk slingerend met de ene hand aan de telefoon en de andere aan het brede stuur zigzaggen ze zij-aan-zij door het drukke verkeer. Het topzware rek maakt het manoeuvreren er niet makkelijker op. Bij de bochten gaat het dan ook mis. Het stuur zwiept met krat en al om, en de boeken vliegen uit de tas op de grond. Ternauwernood weten ze hun fiets in balans te houden, maar de boeken zijn al verloren.
Als ik ’s ochtends met mijn auto op weg naar het werk zo’n colonne fietsers wil inhalen, keren de rekjes zich massaal tegen mij. De omzwiepzone, een marge van ruim een halve meter, want zo breed zijn die sturen, om van de kratten die eraan hangen nog maar te zwijgen, dreigt elk moment in beslag te worden genomen als de fietser even afgeleid is door een blèrende telefoon. Zodat ik noodgedwongen de hele weg naar school, die ook naar mijn werkgever leidt, achter ze aan blijf sukkelen. Fietsen met rekjes, ik haat ze!
Ik herinner me een voorval van twee jaar geleden. Mijn dochter ging toen naar de middelbare school en wilde ook een nieuwe fiets. Met een rekje….. ‘Die krijg je niet!’ riep ik meteen, met in mijn hoofd het beeld van de omklappende sturen. En de kapotte boeken. Maar vind maar eens een fiets zonder rekje in een moderne fietsenzaak.
Mijn dochter ging nog een stapje verder. Er moest niet alleen een rek aan het stuur zitten, maar ook een mand. Zo’n krat, waar ik de weekboodschappen in haal. ‘Deze zijn nu helemaal in,’ zei de mevrouw van de fietsenzaak opgewekt. Met een re…. ‘
‘Nee!’ brul ik. ‘Ik wil geen …….’ Maar voor ik m’n zin af kon maken, brulde mijn dochter: ‘Ja, die wil ik! ‘Mijn nieuwe schooltas past er precies in en dan heb ik ook nog ruimte voor m’n gymspullen.’
Tja, breng daar maar een iets tegenin. ‘Ja, we verkopen deze heel veel op het moment’, haakte de dame van de fietsenzaak meteen erop in. En ze zijn ook lekker breed, zodat je alle ruimte hebt.’ Ik hield mijn mond dicht en rekende af. Zielsgelukkig verliet mijn dochter de winkel, al zwabberend op haar nieuwe fiets. Ik hield mijn hart vast. Moest zij hierop naar school?
Uiteindelijk hebben wij de mand, na lang praten, kunnen elimineren (veel te gevaarlijk! geen plek in de schuur!). Het rek bleef. Sinds die dag fietst mijn dochter ook mee in de optocht naar school. Het topzware rek afgeladen met tassen vol wijsheid. En ik sukkel erachteraan. Op mijn hoede voor plotselinge uitwijkingen.
Op een dag neem ik wraak. Er bestaan namelijk ook auto’s met een rekje. Beter bekend onder de naam ‘vorkheftruck’. Daarmee rijd ik op een goede dag terug naar de betreffende winkel en dan schep ik alle fietsen met rekjes in een keer op. En die dump ik dan op het fietspad. Ga daar maar lekker in de weg staan. Ruim baan voor mij!
Recente reacties