Húp!
Het is bijna Kerst. En dat is maar goed ook, want we zijn nu wel klaar met dit jaar. ‘En doorrrr!’ zegt mijn dochter. Het is maar goed dat die (tot nu toe) niet in quarantaine moest. Dat had pas echt vuurwerk opgeleverd! En tevens een flink strafblad.
Ze heeft het van geen vreemde, juffertje ongeduld. Zelf houd ik ook nogal van opschieten. Vooral als anderen iets voor mij moeten doen. Maar dan moeten die natuurlijk wel een beetje meewerken. Daar kwam zij ook achter, toen ze onlangs slaagde voor haar rijexamen. Het liefst reed ze direct luid toeterend door naar oma in Zeeland. ‘Joehoe! Ik heb mijn rijbewijs gehaald!’ Daarvoor moest ze echter eerst nog even het felbegeerde roze papiertje ophalen bij de gemeente. Dat zorgde voor flink wat oponthoud. En een lichte ontploffing. Eerst dien je een afspraak te maken voor de aanvraag. En daarna nog vijf werkdagen geduld te hebben tot alles klaar is. ‘VIJF dagen??!!’ Ze verschoot acuut van kleur. ‘Weet je niet hoe f**king LANG dat is?’
Ook van vaders kant komt het geduld haar niet aanwaaien. Daar maakt oma de haard aan met een bus spiritus. En ik herinner me nog levendig hoe ze een keer resoluut de deur op slot draaide voor een gezellig familie-uitje, terwijl een van de tantes nog binnen op het toilet zat. Als je daar ook allemaal op moet wachten?
Haar andere oma kan er ook wat van. Toen opa zondagochtend rond een uur of negen enigszins suf in zijn pyjama aan de ontbijttafel schoof, zat oma zich al in vol tenue te verbijten. ‘Moet je straks nog douchen?’ vroeg ze met gefronste wenkbrauwen. Toen opa daarop bevestigend knikte, kon oma het niet laten: ‘Nou, húp!’ (een beetje dooreten graag!)
Mijn vriendin is al net zo. Toen we met een andere vriendin afspraken om bij wijze van verrassing allemaal een decembercadeautje voor elkaar te kopen, vatte ze de koe meteen bij de horens. Middenin de Action greep ze haar telefoon, en zette vriendin nummer 3 voor het blok. ‘Jij wilde toch een staafmixer? … Een blender dan? Waterkoker? Zeg nou maar gewoon wat je wilt, we staan hier nu toch.’ En tegen mij: ‘Pak die bakplaat maar, zijn we meteen klaar.’
En ik begrijp haar. Ooit kreeg ik met Sinterklaas ‘een emmertje geduld’ cadeau. Dat is nu helaas op. Het ging er met scheppen tegelijk uit toen ik kinderen kreeg. ‘Selluf doen!’ brulden ze tijdens het aankleden, toiletbezoek, autostoeltje vastmaken, meefietsen naar school, tuin harken, vingerverven enzovoort…
‘Ik fiets gewoon elke dag langs de gemeente,’ deelde mijn dochter mee, toen het eerste vuur dat uit haar sloffen schoot, gedoofd was. Misschien is m’n rijbewijs wel eerder klaar (en anders regel ik dat even ter plekke). En zo geschiedde. Gewapend met haar id-kaart racete ze door de gietende regen richting de Spoorlaan. ‘Ik heb ‘m!’ joelde ze even later nog na druipend op de keukenvloer! ‘Mag ik de auto lenen?’ ‘Uh’…weifelde ik. ‘Kom op mam, niet zo treuzelen. Ga je mee of niet?’ Ik knikte aarzelend. Ze reageerde bliksemsnel: ‘Nou, húp!’
Lieve mensen, ik wens jullie allemaal een rustige jaarwisseling en óp naar betere tijden! Hopelijk kunnen we elkaar dan weer normaal begroeten met een ferme handdruk of een warme knuffel. Ooit moet dat toch lukken…
‘Mám, KOM je nou nog?!’
Recente reacties