Sjoemelen
Speelt u ook wel eens vals? Een leugentje om bestwil. Of dat u denkt: Krijg toch allemaal de klere? Dat soort dingen. Nou, dan bent u niet de enige.
Regelmatig zie ik politieauto’s voorbij rijden in mijn straat. Op weg naar? Ja, naar wat eigenlijk? Meestal hoor ik ze al van verre aankomen, maar er zijn ook zogenaamde stille patrouilles. Om de boel in Noord een beetje in de gaten te houden. En dat is maar goed ook, want er wordt wat af gesjoemeld in onze prachtwijken!
Ik snap best dat je in deze krappe tijden een beetje creatief moet zijn. Maar laten we elkaar ook iets gunnen. Dus doe je in plantjes? Laat je buren delen in de winst. Tenslotte hebben zij hun energierekening zien verdubbelen de laatste tijd. Race je graag een beetje doelloos door de buurt? Biedt de minderbedeelden in je wijk dan eens gratis vervoer aan. Zij hebben nog wel wat ritjes op hun afsprakenlijst staan. Lekker bijgeklust? Geef een feestje voor de hele straat. De beste mond tot mond reclame die je kunt hebben toch?
En laten we eerlijk zijn: sjoemelen doen we allemaal. Omdat u bijvoorbeeld geen zin heeft om met die zware boodschappentassen te sjouwen. Dus rijdt u voor het gemak maar even met de auto over het gemeentelijke grasveld. En soms treft u een gele kaart aan de container, omdat u na dat feestje te lam was om de bbq-resten van de plastic bordjes te schrapen. En dan degenen die de dekseltjes op hun lege potjes laten zitten en zo in de glascontainer kieperen! Omdat ze als de dood zijn, dat ze per ongeluk in een sliert spinazie of een klodder kerriesaus grijpen. Maar daar zult u mij niet over horen.
Ik ben zelf nog veel erger: Ik ben namelijk zo iemand die ánderen aanzet tot het omzeilen van de regels. Vorige keer schreef ik al over het aanstaande rij-examen van mijn dierbare. In de tussentijd is hij met vlag en wimpel geslaagd. Maar dan die aanvraag voor het rijbewijs! Duurt wéken. Daar hadden we echt helemaal geen zin in. Dus wij op de eerstvolgende vrije maandag met alle benodigde papieren naar de stadswinkel. Zonder afspraak.
‘Mag ik vragen waarom het hier eigenlijk zo lang duurt om een rijbewijs aan te vragen? Volgens het afsprakensysteem op de website kunnen we hier pas over een week terecht. En hij is vorige week woensdag al geslaagd.’ Ja, dat kwam, zo legde de mevrouw geduldig uit, omdat het hier zo drúk was. Alles zat echt helemaal vol. Betekenisvol blikten mijn zoon en ik de lege wachtruimte in. Geen kip te zien. Ook de mevrouw was helemaal alleen.
‘Weet u wat?’ vervolgde ze, ik kijk wel even in de computer of ik een afspraak voor u kan maken. Driftig begon ze van alles in te tikken. Maar het zoeken wilde niet erg vlotten. ‘Tja, het is nu eigenlijk mijn pauzetijd….’ weifelde ze. ‘Maar weet u wat? Ik print de aanvraag wel meteen voor u uit. Dat gaat een stuk sneller dan een nieuwe afspraak maken.’ Wij knikten begrijpend en knepen een oogje toe. Aanstaande vrijdag is zijn roze papiertje klaar. Anderhalve week eraf gesjoemeld.
Dus ik wil maar zeggen: Een beetje sjoemelen mag. Mits u niemand in gevaar brengt. En zorgt dat u niet gesnapt wordt. Ik hoor de sirenes alweer!
Recente reacties