Het is weer zo ver: Stapels boeken, bergen papier en rondslingerende pennen op de keukentafel. De vuile was van een week of drie verspreid over de tienerkamer en vooral veel gevloek en gezucht. Komt u dit bekend voor? Dan heeft u waarschijnlijk ook een kind op het middelbaar onderwijs. Ik zelfs twee.
Daar is het de gewoonte om drie keer per jaar het hele systeem op z’n kop te gooien en te kijken of er nog iets is opgestoken de laatste tijd. Elke dag gaan ze dan een paar uur naar school om toetsen te maken. Die tiendubbel meetellen voor hun eindrapport. En dus mega-MEGA belangrijk zijn!!! Dat je dat als ouders moet snappen en dus niet moet klagen over vieze sokken onder het bed of verkreukelde boekenkaften.
De oudste haalt gelaten zijn schouders op en verdwijnt na het eten meteen naar boven. Wat hij daar uitspookt blijft een raadsel, want bemoeien is uit den boze! ‘Jahaaaaa, zeur nou niet zo. Weet ik al lang. Komt goed.’ Je vraagt je soms werkelijk af of hij op school wél dingen aanneemt of dat hij daar ook de gewoonte heeft om overal over in discussie te gaan.
Bij de jongste is het een ander verhaal. Omdat enig ouderlijk toezicht bij het leren gewenst is, krijgen ze een week tevoren een schema mee naar huis. Met daarop per vak de stof die getoetst wordt en een tijdbalk met lege hokjes. Met enige reserve begint ze de vakjes op de planner in te kleuren. Ze wil graag mijn goedkeuring, in de vorm van een handtekening. Dat moet van de mentor.
Elk hokje staat voor een half uur leren. ‘Een half uur?!’ roept ze ontzet. ‘Weet je wel hoe lang dat is?’ Ja schat, dat is nog geen achtste van je dagelijkse telefoonactiviteit. Maar dat zeg ik natuurlijk niet. Ik zal wel wijzer wezen. Voor ik het weet gooit ze het bijltje er helemaal bij neer. Nee, dertig minuten is echt héél lang. Ik knik dat ik het begrijp.
‘Laat es zien?’ vraag ik. Ze duwt het schema onder mijn neus. ‘Hier moet je tekenen,’ priemt ze met haar vinger op de onderste stippellijn. Ik kijk en zie zes hokjes ingevuld voor geschiedenis. Verdeeld over twee dagen. De grootste uitdaging in haar schoolcarrière tot nu toe. Voor een vak dat haar hoegenaamd niet interesseert. ‘Zo stom. Is toch allemaal al geweest, kun je niks meer aan doen.’ Bij wiskunde heeft ze maar liefst acht hokjes gekleurd. Want die meneer is behoorlijk streng en neemt geen genoegen met een onvoldoende. Ze zucht ervan. Vier uur van haar kostbare tijd…
‘Nou, heb je al getekend? Want ik heb nog meer te doen hoor. Krijgen we ook nog allemaal overhoringen vlak voor de proefwerkweek. Stomme school!’ Mijn arme kind, wat heeft ze het zwaar. Ik teken snel voor akkoord. Opgelucht propt ze het formulier in haar tas en rent dan meteen naar boven. Daar ligt haar telefoon. ‘Zullen we morgen gaan zwemmen?’ hoor ik haar opgetogen zeggen. ‘Het is toch veels te warm om te leren en mijn moeder heeft al getekend.’
Deze column verscheen eerder in Puber Magazine – 2014
Recente reacties