‘En nou oprotte met je tyfus tering wagen, koekwous!’
Ik hoorde het vanuit mijn open raampje, toen ik voorzichtig het parkeerterrein opreed. Daarmee veroorzaakte ik een luid toeterende file, want van geduld is men hier niet gediend. Optrekken, inhalen en doordouwen, zo luiden de plaatselijke voorrangsregels. En bij de bochten flink afsnijden, dat schiet tenminste op. ‘Bakkes graftak, ik stond hier eerst!’
Het liefst parkeert men nog ín het winkelcentrum, dus dwars over het zebrapad voor de nieuwe Albert Heijn komt dan het dichtst in de buurt. Met gierende banden stopt daar een auto vlak voor mijn neus. Terwijl de motor nog draait, rookt meneer achter het stuur op z’n gemak een sigaret. Mevrouw, die beslist niet slecht ter been is, klikklakt zelfbewust de winkel binnen. Even later kiepert ze de boodschappen in de kofferbak. Meneer blaast zijn laatste rookwolk uit en geeft nog een dot gas na. Die twee hebben vast nog nooit hoeven sjouwen.
Zelf begin ik daar niet aan. Niet alleen omdat ik dat onbeschoft vind, maar vooral omdat ik zoveel pogingen nodig heb bij het manoeuvreren, dat het vrije plekje in de tussentijd allang weer bezet is.
De schade die dagelijks wordt gereden op het plein, is niet op een hand te tellen. Want te midden van alle boodschappenwagentjes en het bouwverkeer, moeten vrachtwagenchauffeurs gewoon hun lading lossen. Mijn bewondering voor hun stuurmanskunst kent geen grenzen. Want achteruit inparkeren naast de bieb vind ik een bijzondere verrichting van formaat!
Laatst zag ik weer zo’n tientonner naderen vanaf de Brucknerlaan. Maar die chauffeur had vaker met dat bijltje gehakt. Wagen schuin over de weg, trap op de rem, hoofd uit het raampje en driftige armbewegingen richting het overige verkeer: Aan de kant met je koekblik, ik heb nog meer te doen! Handig draaide hij achteruit zijn meterslange vehikel het nauwe gangetje in, tussen de dubbel geparkeerde auto’s en stoeprandjes door. In een oogwenk had hij wel tien parkeerplaatsen tegelijk! Dat was mij nooit gelukt…
Binnenkort mag iemand die mij zeer dierbaar is, op voor zijn rijbewijs. Ik denk dat ik hem nog even laat oefenen op het Wagnerplein. Op vrijdagmiddag, rond een uur of twee. Komt ie daarna zonder kleerscheuren thuis, dan is hij wat mij betreft geslaagd en laat ik hem met een gerust hart los in het verkeer. En hij mag voortaan de boodschappen halen. Maar dat vertel ik nog niet!
Recente reacties