Het is weer zover: mijn sleutels zijn weg! Spullen raken bij mij aan de lopende band kwijt. U kent dat wel. Het ene moment liggen je autosleutels nog op tafel en het volgende zijn ze verdwenen. Autosleutels, sportpasjes, Belangrijke Brieven van school, alles weg!
Ik ben bang dat het erfelijk is. Mijn kinderen zijn namelijk ook altijd alles kwijt. Laatst nog werd de mayonaise vermist. ‘Maaaaaaam! Waar is de mayo????’ ‘Kijk maar even in de koelkast,’ riep ik uit gewoonte. Maar dat had mijn puber natuurlijk al lang gedaan. Ik zag voor me hoe mijn nageslacht de deur open deed, een blik wierp op de wanorde in de overvolle koelkast, de deur snel weer dichtsmeet en mij vervolgens aanriep. Als kon ik een pot mayonaise uit mijn mouw toveren.
Nee, dit moest ik anders aanpakken. ‘Kind,’ zei ik, naar ik hoopte met enig gezag. ‘Haal alles uit de koelkast, BEHALVE de mayonaise. Wedden dat je ‘m vindt? Dat leverde een hoop gemompel op. ‘En anders eet je maar ketchup’, voegde ik eraan toe. Viel ook verkeerd.
Die andere is al net zo erg: ‘Wie heeft mijn jas gezien?!’ Je zou toch denken dat deze familiaire afwijking ons nader tot elkaar brengt. Maar het tegenovergestelde is het geval. Want natuurlijk is het niet hun schuld dat er spullen weg zijn. Nee, dat is geheel en al te wijten aan één persoon, namelijk mama.
Moeders zitten immers de hele dag op hun luie kont en hebben dus tijd zat om de troep achter de andere konten op te ruimen. En omdat ze zich zo bewust zijn van Spullen Die Niet Kwijt Mogen Raken, bergen ze die hééééél goed op! En dan proppen ze al die geheime plekken in hun overvolle hoofd, dat toch al omliep. Dus een half uur later en een twee reservesleutels verder, is alles weer spontaan verdwenen. Daar moest echt iets aan gedaan worden vond ik. En laat er nou zo’n speciaal programma op tv zijn voor vergeetachtige senioren?
Tijdens mijn vrije dag viel ik per ongeluk midden in de MAX Geheugentrainer. Volgens deze omroep is het mogelijk je geheugen aan te scherpen door middel van oefening. Een dagelijkse portie hersengymnastiek zou mij weer bewust maken van alle noodzakelijke informatie in mijn hersenpan. Zodat ik niet meer steeds hoef te zoeken naar dat ene formuliertje en ik me moeiteloos alle wachtwoorden herinner. Ik vond het nogal een belofte en besloot de proef op de som te nemen. De hele week zat ik ’s ochtends aan de buis gekluisterd.
Het Zoekplaatje van MAX werd mijn redding. Voortaan geef ik alle spullen die niet kwijt mogen raken een nummer dat correspondeert met een bepaalde plek in huis. In volgorde van belangrijkheid natuurlijk. Dus sleutels op 1 (sleutelrek), portemonnee op 2 (middelste la) en telefoon op 3 (dressoir). Zo ging ik door tot de mayonaise. En warempel: ik kon dat weekend zomaar 1-2-3 de deur uit. Helemaal niks vergeten!
Het systeem werkte feilloos. Tot we weer friet aten. ‘Waarom hangt er een 10 op de koelkast? En wat doet dat briefje op de mayo?!’ Waarna mijn huisgenoten traditiegetrouw de pot weer bovenin het keukenkastje plantten. Ik wil dus maar zeggen: je kunt je geheugen trainen tot je een ons weegt, maar je zou beter een emmertje geduld halen. Waar? Op nummer 100! Daar kom ik altijd even heerlijk tot rust. Vooral na die friet, begrijpt u?
Recente reacties