Goede voornemens
Schrok me een hoedje toen ik eind vorig jaar nieuwe broeken ging passen. In zo’n hokje met een dubbele spiegel. Waarin je je eigen kont vol in beeld krijgt. Het leek wel of ik een soort verzakking had aan de achterkant. Om over de voorkant maar te zwijgen. Wat zouden mijn vriendinnen daar van zeggen? Nee, daar moesten nodig een paar kilootjes vanaf! En daar ging ik per 1 januari meteen werk van maken.
Maar midden in de Kerstvakantie bleek niet het juiste moment voor mijn goede voornemens. Tot ruim na de middag lag ik lekker te luiwammesen. Mijn bed was heerlijk warm en de sportschool nog mijlen ver weg. Ach, een weekje later maakt nu ook niks meer uit, zo redeneerde ik. Op 6 januari begin ik, ik wist het zeker.
Op een of andere manier is dat er niet van gekomen. Vraag me niet waarom, maar sport en ik zijn gewoon geen goede combinatie. Ben er ook niet op gebouwd. Herinner me een cursus bij de plaatselijke tennisvereniging waarin de leraar na de derde les beleefd informeerde of ik soms een oogafwijking had? Hoe ik ook met mijn racket zwaaide, het bestond niet dat ik iets raakte. ‘Je moet ook MEE BEWEGEN!’ klonk het vanaf de zijlijn. ‘Vooruit, RENNEN!’ Buiten adem hobbelde ik achter de bal aan, maar die arriveerde steeds net iets sneller bij het net dan ik. Na tien lessen zat ik thuis met een tennisarm en hield ik het voor gezien.
Ook nam ik ooit in een opwelling een abonnement op de fitness. Samen met mijn vriendin. Elke week een uurtje met z’n tweeën op die toestellen zitten, hoe moeilijk kon dat nou zijn? Een paar maanden hielden we het vol. Dat kwam voornamelijk door het gezellige koffiemomentje na afloop. Al snel zaten we langer aan de koffie dan in de sportschool. Dieptepunt was toch wel toen de automatische pasjesscanner ons niet meer herkende.
Intussen werd het 13 januari en had ik nog steeds niet noemenswaardig bewogen. Maar er gloort hoop aan de horizon. Mijn vriendinnenclub is namelijk dol op social deal aanbiedingen. Dus boekten we samen een wandelarrangement bij een gezellig Brabants café. Ontvangst met koffie en gebak en inclusief een twee-gangen lunch. En dat voor nog geen tientje de man.
Die zeven en een halve kilometer lopen door de bossen nemen we op de koop toe.
Tegen de tijd dat u dit leest, zitten we daar waarschijnlijk al met z’n allen aan de warme hap. Het laatste en favoriete onderdeel van het wandelen. Zo zie je maar, je kunt ook sporten zonder dat de tong op je schoenen hangt. Of dat je vast zit aan een duur abonnement. Bijkomend voordeel: Alle konten groeien gewoon mee!
Sportieve groet!
Recente reacties