We hebben nooit roze muisjes op de beschuitjes gehad en later ook geen prinsessen-jurken. Wij hebben geen haren uit moeten borstelen of staartjes in moeten doen. Wij hebben slechts een tube haargel en geen vier borstels. Wij hebben geen kledingrek en slechts een simpele föhn. In de slaapkamer liggen voetbalbroekjes op de grond en sokken van gisteren. Totdat ze opgeruimd worden uiteraard.
En toen werd dat anders. Er is een slaapkamer getransformeerd in een woonvertrek met daarin wel typische meisje-meisje zaken. Ik wist niet wat ik zag. Vind het hartstikke leuk. Anders. Niet vreemd maar gewoon anders. Nieuw. Ik word er nieuwsgierig van.
Even kort uitleggen want hier begrijpen jullie niets van.
Gezinsoverleg vooraf. Het heeft voor iedereen consequenties dus iedereen moet erachter staan. Oudste en jongste samen op één kamer. Middelste in de balkonkamer. De kamer met wastafel komt dan leeg. En ja. Ze moet ook afwassen. Misschien kookt ze zelf wel. Brengt ze het glas naar de glasbak. Wij zijn er klaar voor. Ze is welkom.
Ah. Daar stopt de bus. Zou ze nu al? Jawel hoor. Met een klein koffertje zelfs.Komt studeren in Tilburg. Vliegt daarna uit want ze wordt stewardess. Dochter van een neef. Woont in Zeeland. Veel te ver natuurlijk. Nog net wat te jong voor op kamers. Vandaar dus. Voor een jaar bij ons. Tot ze achttien is en wel op kamers gaat. Zodoende.
De eerste dag vraag ik wat ze wil drinken. Schep als eerste haar bord op tijdens het avondeten want het voelt nog even alsof ze te gast is. En dat is ze natuurlijk ook, maar ze gaat wel meedraaien in ons mini-bedrijfje. In ons gezinnetje met eigen gebruiken, eigen regels en een vader die soms chagrijnig kan zijn. Met een moeder die soms chaotisch kan zijn. Met drie jongens die hun taken uitvoeren maar die precies uitrekenen hoe ze zo min mogelijk kunnen doen.
En daar draait ze nu, de tweede dag pas, gewoon in mee. Alsof het nooit anders is geweest. Ze pakt de theedoek en begint af te drogen en zet de afwas op de aanrecht. Heel natuurlijk. Zonder mopperen. Heerlijk. Gezellig. Anders.
‘s Avonds op de bank hebben we het er met zijn tweeën over. Mama-bolletje en ik. Dat het prima verloopt. Als vanzelf. Dat meisjes nu eenmaal zo zijn. Zegt ze. Dat jongens daarin anders zijn. Zegt ze. En ze zwijgt. Kijkt stil naar buiten. Bijt op haar lip. Ik durf niets te zeggen want ik weet wat ze denkt. En ik vind dat dat mag. Ook al heb je drie jongens. Kerngezond. Vrolijk. Beleefd. Aardig. Behulpzaam. Een jongen is geen meisje.
Stil neem ik haar in mijn armen. Kus haar boven op haar hoofd. Ze voelt zich verdrietig, maar ook schuldig. Ondankbaar wellicht. En dat alles verenigd in één mens. Dat lijkt me wat teveel. Verdeel dat maar over twee mensen. En daarom ben ik bij haar en zeg ik niets.
Tien minuten later heeft ze zich herpakt. Gaat verder met haar dingen doen. Pakt een bus haarlak van de trap en brengt die naar de slaapkamer met de wastafel. De slaapkamer van onze leen-dochter.
Door: Marco de Zeeuw
Foto: Miek Korsmit
Recente reacties