Door: Marco van der Sijpt
Foto: Miek Korsmit
De scheurkalender is weer behoorlijk dun geworden. Het is weer die tijd van het jaar, die tijd waarin we vaak terugkijken op het afgelopen jaar. Of niet natuurlijk en je hobbelt gewoon verder het nieuwe jaar in. Deze keer ga ik eens niet mijmeren en achteruit kijken maar naar voor. En dat wordt een voorspelling natuurlijk, een verwachting, een blik in de glazen bol met geen enkele garantie.
Daar zit ik dan. De scheurkalender achter mij aan de muur, de glazen bol voor mij op een bordeaux kussentje. Even het stof eraf blazen want ik gebruik hem niet zo vaak. Jeetje. Wat is dat ding troebel. Ik pak, laat het ze maar niet horen, een brillenpoetsdoekje van mijn liefste en hoop daarmee een beetje helderheid te verschaffen aan het zo troebele beeld en dat begint nu te lukken. Ik wrijf een tijdje in cirkelvormige patronen waarbij het beeld begint op te klaren.
Wat ik zie is een huis met drie personen; twee volwassenen en een puberbol van een jaar of zestien. De andere twee zijn natuurlijk ergens buitenshuis waarbij hun activiteiten kunnen variëren van sporten, uitgaan, autorijden tot uitslapen bij een vriend tot twee uur in de middag. Ze leiden het leven dat wij voor hen hebben gewenst en gevormd vanaf hun geboorte; autonoom, zelfstandig en zelfredzaam. Ik zou niet eens weten, ondanks mijn glazen bol, waar ze nu uithangen. Ze komen gelukkig nog steeds naar huis.
Ik blaas nog eens op mijn bol en zie die twee volwassenen van daarnet ergens een taartje eten met een cappuccino erbij. Ik zie ze wandelen door een dierenpark of ze zitten hand in hand in een bioscoop. Ik zie ze met de armen naast het lichaam voor een immens impressionistisch schilderij staan en ze laten de indrukken tot zich komen. Ik zie ze op de bank zitten onder een fleecedeken en ze kijken een film op Netflix en ze hebben het nog steeds leuk samen. Wat een rijkdom denk ik bij mezelf.
Ik blaas nog eens en zie dat het maar 17 graden is in hun woonkamer. Het is december en het regent. Het is killig en ook zij gaan bewust met die thermostaat om. Dat gezin volhardt ook in de kilte hetgeen vaders heel wat makkelijker af gaat. Ik ben er trots op.
Ik blaas nog eens en zie nu zeven personen. Het is dat gezin van vijf en er zijn twee gasten. Ze eten met zijn allen en de tafel ziet er werkelijk fantastisch uit. Tafelkleed, kaarsen en bijpassende servetjes. Geen rommeltjes te zien her en der. Alles is aan kant. De thermostaat op 19 graden en ze hebben het goed zo. Het lijkt een beetje overdreven al die poespas die ze op tafel toveren maar er spreekt wel een hoop warmte uit en gezelligheid. Oprechtheid. En weer ben ik trots op ze.
Nou begint die bol weer troebel te worden en dan besef ik dat dat komt door mijn eigen vochtige ogen. Ik besef dat de rijkdom die ik zag daar in die bol mijn rijkdom is, en dan heb ik het niet over eentjes en nulletjes op je bankrekening. Mijn gezin, ons gezin en dat ik die rijkdom met jullie wil delen. Ook volgend jaar zal ik er weer over schrijven al zal dat iets minder frequent zijn. Ik wens jullie voor nu al; veel warmte, veel rijkdom (en die is dichterbij dan je soms denkt) en liefde tot voor het nieuwe jaar!
Recente reacties