Door: Marco van der Sijpt
Foto: Miek Korsmit
De scheurkalender is voor mij een langzame klok die niet de hele tijd tikt. Hij heeft ook geen last van zomer-, of wintertijd. De scheurkalender van het “Genootschap onze taal” hangt bij ons op het toilet. Elke dag een klein feitje, een grapje of een taalfeitje. Elke ochtend scheur ik het blaadje af en leg het op het aanrecht zodat de andere gezinsleden het ook kunnen lezen. En dat doen ze nog ook! Een enkele keer hebben ze het over een taalfeitje dat ze dankzij de kalender hebben geleerd. Hebben ze dan toch mooi weer opgepikt.
En zo komen we het jaar door. Met een steeds grotere vocabulaire of leuk feitje over etymologie. Om maar eens wat te noemen.
Ik scheur weer een blaadje af en papierstof kriebelt in mijn neus. Het papierstof van de afgelopen 350 dagen heeft zich verzameld aan de scheurranden en dwarrelt naar beneden. Ik nies in mijn elleboog en besef dat… Stop. Nee. Ik wilde het er niet over hebben en dat ga ik dus ook niet doen. Even terug in de tijd.
Tien dagen geleden hebben we de kortste dag gehad en dat vind ik altijd een leuk kantelpunt. Elke dag een beetje meer licht erbij. We gaan dan “langzaam naar het licht”. Het kan mij niet snel genoeg gaan in deze donkere dagen. Ik vind al die lichtjes dan ook heel gezellig. Ook een vorm van licht.
Het is dan ook in die donkere maar gezellige dagen dat we allemaal thuis zijn. Dat iedereen zelfs vakantie heeft. Dat we samen die laatste dagen doorbrengen op weg naar het einde van het jaar. Meestal met vijf en soms ook met zes want middelste heeft een vriendin. Lange tijd mochten we het zo niet noemen maar nu is het dan blijkbaar officieel. Het mag gezegd worden en wij vinden het gezellig. D’r kan altijd nog wel een stoeltje of een bordje bij en nog wel voor een vrouwelijk persoon ook!
Ik moet denken aan het lied “Meester Prikkebeen”. Daarin heeft Boudewijn het over “ in de sneeuwnacht bij de Wallen verwachten ze het nieuwe jaar”. Dat doen wij, hier in Tilburg-Noord ook. En we hopen dat het een beter jaar wordt. Minder grimmig, beter voorspelbaar en betrouwbaarder ook.
“… De laatste dag komt aangevlogen, de laatste slagen zijn gevallen, een vuurpijl spuit de hemel in….”
En ondanks het vuurwerkverbod gebeurt dat ook. Minder dan andere jaren, beduidend minder, maar daardoor misschien juist mooier. In ieder geval dat siervuurwerk want daar houd ik wel van. Daar zitten soms prachtige exemplaren bij.
Ik sta achter mijn liefste en weet mijn armen nog net rond haar winterjas te slaan. Mijn neus in haar haren, mijn kin op haar hoofd. Mijn armen om haar heen en ik zeg niets maar ik denk het wel. Ik hoop het wel. Van harte zelfs en voor iedereen.
Een heel voorspoedig en vooral veel gelukkiger nieuwjaar!
Recente reacties