Door: Marco van der Sijpt
Zondagmiddag…
in de LocHal, de zon schijnt vriendelijk binnen en er hangt een serene rust die weldadig aanvoelt al wordt er zachtjes gepraat. Zo’n stilte waarin dat niets uitmaakt. Toch voel ik me niet goed…
je zit op een slee en suist naar beneden van een helling. Dat is leuk, gaaf! Je voelt de wind door je haren maar weet ook dat er snel een eind aan dit ritje komt. Dat je straks weer die heuvel op moet. Moeizaam een traag en dan ook weer die slee meesjouwen. Zoiets. Nondeju.
Ik vloek en kan er moeilijk mee omgaan, ben teleurgesteld en gekwetst. Dat heeft te maken met de normen en waarden die ik aanhang, waar ik naar leef en die ik ook van een ander verwacht. Maar zo werkt dat niet. Die ander heeft daar lak aan, het niet in de gaten of leeft maar een dotje. Of… weet ik veel, laat mij maar even.
Een paar weken later is het kerst, tijd van de traditie dat we samenkomen met twee families. Als de ene kant 1e kerstdag reserveert dan krijgt de andere kant automatisch de 2e. Dat gaat prima en zo voel ik me ook. Ik zit aan tafel achter een bakplaat en door de blauwe walm kijk ik eens rond. Ik zeg niet zoveel en mama-bolletje denkt daardoor dat ik chagrijnig ben. “Want je bent zo stil”. Maar dat is het dus niet. Ik sta bovenaan de heuvel met mijn slee. Ik heb oortjes in en luister naar Skyradio, “your favorite Christmas-station” en dompel me onder in die melige weemoedigheid, die toch-wel-leuk-dat-het-die-tijd-weer-is-do-they-know-it’s-Christmastime-at-all-tijd. En toch voel ik nog even een kleine knauw, een littekentje. Ik denk dat ik tijdens mijn laatste sleeritje mijn knie heb gestoten en dat blijf ik een beetje voelen. Even niet aan denken nu. All I want for Christmas is you.
Het is een onduidelijke grens; wanneer slik je en geef je de ander ruimte? En wanneer niet en baken jij je grenzen af? En hoe zit dat als je iets te verliezen hebt? Als je de relatie niet wilt beschadigen… een stuk complexer. Ik zit in mijn eentje in de Lochal en geniet van mijn schuilplaats voor een tijdje. Koffie in een kartonnen beker, ik blaas blauwe wolkjes; mijn wimpers worden vochtig en ik knipper met mijn ogen.
Later staan we buiten. We hebben net de oudejaarsloterij gekeken, ook weer zo’n traditie. We zijn dit jaar in eigen stad gebleven en je ziet de relatie tussen aantal inwoners en hoeveel vuurwerk ze afsteken. Het is oorverdovend, dat beetje walm dat mijn bakplaat produceert is er niets bij, alles staat blauw! De stikstofnorm wordt met voeten getreden maar ach... Ik heb wel wat met tradities, dan maar naar 90 kilometer per uur. Op een gegeven moment sta ik weer stil, kijk rond en bewaak letterlijk mijn eigen grens; ik kom niet te dicht bij het vuurwerk en besef dat ik dat wel vaker doe: grenzen bewaken. De heuvel opgaan en er weer af sleeën. Ik besef in stilte, en nee, ik ben niet chagrijnig, dat het goed is. Dat dit zo hoort te gaan. Zo zit het leven nu eenmaal in elkaar.
Fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar.
Recente reacties