Met open mond sta ik naar boven te staren. Het is heel helder die nacht. Ik zie nog net 3:24 op mijn telefoon staan voordat ik de camera ervan start. Met een sluitertijd van 3 seconden probeer ik foto’s te maken van het noorderlicht op deze lichtarme plek. Ik vertel lekker niet waar het is want dan komen meer mensen hiernaartoe en ik hou van die rust.
Het noorderlicht heb ik die nacht helaas niet gezien noch kunnen vastleggen maar ik heb wel weer genoten van al die sterren aan de hemel. Het zijn er miljarden en wij kunnen er slechts enkelen van waarnemen in dat onmetelijke heelal. Dat heelal waar onverstoorbaar verschillende cyclussen van miljoenen jaren doorgaan. Opkomst, bloei, ondergang (vernietiging). Complete sterrenstelsels komen op en verdwijnen. Het heelal ligt er niet wakker van.
Het laat me altijd, figuurlijk dan, kijken naar ons eigen kleine blauwe bolletje. Die prachtige kwetsbare knikker die als een stofje zo klein deel uitmaakt van dat grotere geheel. Onze kwetsbare planeet met oceanen, bergen, woestijnen, ecosystemen en miljoenen diersoorten waarvan er één kan denken. Eén diersoort die beschaafd is. Vinden ze zelf, maar wat maken ze er soms een rommel van.
Het lijkt soms een ver-van-mijn-bed-show. Oorlogen in meerdere landen en provocaties over en weer. Oplopende spanningen. ‘Als het mis gaat dan gaat het mis in het oosten.’ Nostradamus volgens mij. Ik word er niet vrolijk van als ik lees over Libanon, Israël, Oekraïne en Rusland om maar eens wat brandhaarden te noemen.
Het lijkt een ver-van-mijn-bed-show maar dat is het volgens mij niet. Ze staan bij wijze van spreken voor de deur. Of ze staan niet voor de deur maar de reikwijdte van de wapens is ver genoeg om ons te bereiken of elke plek op deze kwetsbare planeet. Zo’n wapen “levert zijn lading af”, zegt men dan maskerend. Ammehoela en met de groeten van DHL. Doe mij maar een andere bezorger.
Ik wil best mijn leven leiden maar als het kan zonder al te veel lijden.
Hoe verder je uitzoomt hoe beter je de cyclussen herkent. Het is niet erg als eens een ster uitdooft. Een paar lichtjaar verder wordt immers weer een nieuwe geboren. Het leven op ons kwetsbaar bolletje is reeds vijf keer opnieuw gestart. Diersoorten gaan dood en andere komen op. Meteorieten slaan in, kraters daarvan vullen zich met water en er ontstaat een meer. Wat later slaat een volgende meteoriet in en de cyclus begint opnieuw. Schade, herstel, opkomen, stabiliteit en instabiliteit.
Misschien probeer ik daarin troost te zoeken. Probeer ik het nuchterder en aanschouwelijk te bekijken. Het is de cirkel van het leven en daar ben ik, zijn wij, onderdeel van of we nu willen of niet. En dan kun je jezelf als stofje wel druk gaan maken, veranderen zal het niet. Die grotere natuursystemen zijn sterker dan wij.
Ik las in een artikel dat er een behoorlijke kans bestaat dat een meteoriet zal inslaan op aarde. We hebben het dan over 16 maart 2880. U kunt dit artikel nog wel aflezen. De kracht van die inslag is even sterk als vijf miljoen atoombommen zoals ze die in Hiroshima hebben gebruikt. Al het leven op aarde zal erdoor vernietigd worden, het heelal ligt er niet wakker van en ik, zo ver weg nog, gelukkig ook niet.
Ik sluit de camera-app en fiets in stilte weer naar huis.
Recente reacties