Ik heb de neiging om te kloppen, maar dat hoeft natuurlijk niet meer. Ik laat mijn hand zakken en laat hem even rusten op de deurklink. Ik zucht en stap binnen in de lege kamer. Een zweempje van een geurtje meandert door de lucht en prikkelt voorzichtig mijn reukorgaan. Een typisch meisjesluchtje maar zonder meisje want ze is weg.
Stop. Wacht. Zet de film even stil, jongens. Dat gaat zo niet goed. Leuk begin maar je valt een beetje met de deur in huis. Letterlijk. Nee figuurlijk. Nou laat ook maar.
Goed. Weet u nog dat ik in mijn vorige column schreef over onze leen-dochter? Die bij ons in huis kwam voor een jaar? Niet helemaal meer? Nou korte samenvatting dan want ik wil nog meer vertellen. Achternicht. Zeventien jaar oud. Woont in Zeeland. Komt op kamers. Nog wat jong. Opleiding stewardess in Tilburg. Overbruggingsjaar en daarna wel op kamers. Beetje groter worden bij de bolletjes. Zoiets. Zodoende. U bent weer helemaal bij. Die column had u niet hoeven te lezen. Verder nu.
De hoek van de kamer, bij het gordijn is leeg nu. Er staat geen kledingrek meer. De föhn ligt weer bovenop de kast. Je kunt er dan niet zo makkelijk bij, maar zo vaak gebruiken we die niet. Het plankje boven de wastafel is leeg. Ik zie wat afdrukken van flesjes op het glazen plankje. Een make-up-removerpad ligt nog op de wastafel.
Zo’n lege kamer is best groot. Gevuld met leegte. Niet met warmte. Niet met gezelligheid. Zelfs niet met al te veel meubels die de kamer terugbrengen tot kleinere proporties.
De eerste week begon het haar al te dagen en toen ging het snel. Was deze opleiding wel wat ze wilde? En als de opleiding wel een match zou zijn, is er dan ook een match met je klasgenoten? Met de cultuur die daarbij hoort? Houding, gedrag en attitude. Dat werd hem dus niet. Zagen we ook in de tweede week maar dan nog duidelijker. Overleg met mentor, ouders en als een speer met het openbaar vervoer naar Zeeland. Haar reiskoffertje op piepende wieltjes achter haan aan. Meekijken op andere scholen. Proefweek meedraaien en stoppen voor 1 oktober met deze opleiding. Iets met lesgeld terugkrijgen of zo. Of boekengeld. Onze stewardess is weggevlogen en ik snap dat goed. Als het van het begin af aan al niet goed voelt dan moet je het niet doen. Stap niet in een vliegtuig waarvan je het gevoel hebt dat het gaat neerstorten. Zoiets.
Ik loop weer naar beneden en wil het er even over hebben. Dan bouwen we de boel weer terug. Herpakken we ons, al zal het best even wennen zijn. Het was best gezellig. Anders. Maar zeker gezellig. Nu vallen we terug op ons eigen bedrijfje en gaan we het samen weer gezellig maken.
Ik dacht dat circus Bongo (zo noem ik die bende van drie wel eens) op hun kamers zouden zitten maar dat blijkt niet het geval. Ze zijn alle drie beneden en mama-bolletje zit erbij. Jongste ligt met zijn hoofd op haar schoot en de oudste twee zitten, uiteraard, op hun telefoon te pielen. Ik wil eerst nog iets verstandigs zeggen. Iets planmatigs. Iets efficiënts. Ik doe het niet. Ik zeg lekker niets en pak een fleece-deken. Ik leg mijn hoofd op haar schoot en val al gauw glimlachend in slaap.
Door: Marco de Zeeuw
Foto: Miek Korsmit
Recente reacties