Tekst: Marco van der Sijpt
Foto: Miek Korsmit
Even meedoen anders begrijp je deze column niet. Komt ie.
Stel je eens voor dat je je handen vol hebt met tientallen knikkers in allerlei soorten en maten. Of nee, maak er maar vijf knikkers van in vijf soorten en maten. Stel je nu eens voor dat je die knikkers uit je handen laat vallen op een parketvloer. Die rollen alle kanten op. Die vind je nooit meer terug. Die ben je in ieder geval voor een tijdje kwijt. Die vind je terug als je op je buik ligt om dat vrije stopcontact te bereiken om die kerstlichtjes aan te sluiten. Of het er nu vijf zijn of honderd. Ze vinden hun eigen weg.
Het voelt een beetje of we in de tweede helft zitten en getalsmatig gezien zitten we dat natuurlijk ook. Vanaf juli eigenlijk al en het is, op het moment dat ik dit schrijf, al eind augustus. Nog even de kerst en dan zit het er weer op.
Oudste is aan de universiteit begonnen. Die heeft een intensieve introductieweek gehad en is klaar voor zijn studie. Hij gaat zich verdiepen in de menselijke geest, psychologie, en ik denk dat dat wel bij hem past. Die gaat zijn weg daar wel in vinden. De studie is in Tilburg dus voorlopig woont hij nog lekker thuis.
Middelste is begonnen aan het laatste jaar middelbaar en gaat zich klaarmaken voor de examens. Hij werkt vrij vaak in een frituur en hij gaat dat dus combineren met examenvoorbereiding. Zei ik net dat die kerst er zo zal zijn? Slechts een half jaar later en hij heeft het examen al gedaan. Ook hij zal, geheel op eigen koers, zijn route wel vinden.
Jongste heeft voor het eerst boeken gekaft. In de eerst drie jaar van zijn middelbaar werd uitsluitend op de laptop gewerkt. Nu schakelen ze, gedeeltelijk, over op fysieke boeken dus het ambacht van boeken kaften is gered. Mamma-bolletje draagt de kunst over en ik hoor al gauw het knippen van de schaar. Een enkele keer vliegt er een prop papier door de lucht.
En ook deze vader en moeder zijn gewoon weer begonnen aan de tweede helft. Zij verwelkomt jonge kinderen in haar kleuterklas en begeleidt ze, althans ze doet een poging, naar een verstandige volwassenheid. Op kantoor bij mij zijn de ICT-systemen nog steeds belangrijk en ook ik draag mijn steentje bij door die systemen goed aan te laten sluiten op de behoefte. Afgezien van hardlopen, lezen, luieren en nog veel meer leuke dingen die ik wil gaan doen zal ik ook daar mijn weg wel in vinden. Mijn eigen weg en zij de hare en uiteindelijk delen we alles samen.
Terugdenkend aan die knikkers wil ik het beeld bijstellen. Je moet er even metalen knikkers van maken en ze zijn nog magnetisch ook. Dat schept een band. Een onzichtbare maar sterke band die altijd aanwezig zal zijn. Misschien rolt een knikker even zijn eigen weg maar uiteindelijk plakken ze gezellig tegen elkaar aan. Eerste of tweede helft, dat maakt niets uit.
Recente reacties