Mensen houden niet van verandering en ik dus ook niet. Kunnen we niks aan doen hoor. Dat zijn onze instincten. Als je een stabiele situatie hebt dan wil je dat die stabiel blijft. Je hoeft dan immers niet te reageren en dat kost geen energie. Zuinig met je energie omgaan in moeilijke tijden. We spreken dan over de tijd van de holbewoners hè. Met je knots achter de mammoets aan. Dat soort kwesties. Gelukkig is er veel veranderd maar dat dus niet.

Stel je eens voor dat je auto kapot gaat. Niet een beetje maar echt kapot. Rook van onder de motorkap en een hoofdschuddende monteur die nog eens tegen de voorband schopt. Total-loss. Afgeschreven. Je moet acuut op zoek naar een nieuwe en dat kost veel energie. Je moet reageren, je moet in beweging komen. Je moet afscheid nemen van je oude en je snift even terwijl je hem achterlaat bij de dealer. Die overhandigt jou de sleutel van je nieuwe karretje en ook daar moet je aan wennen. Het is allemaal zo nieuw. Hij ruikt niet zo vertrouwd en je mist dat tikken van je sleutelhanger tegen de stuurkolom. Deze heeft zo’n elektronische startknop. Tuurlijk ben je blij met die nieuwe maar toch knaagt het een beetje. Twee mechanismen zijn tegelijk actief; afscheid nemen en wennen aan iets nieuws en dat kost energie. Dubbele energie. Het is goed dat die holbewoners nog geen auto hadden.

Vriendschappen. Ook zo iets. Daar ben je natuurlijk aan gehecht want je voelt je goed bij hen. Je kent ze door en door en zij jou natuurlijk ook. Al jaren. En dan komt er een vriend die weg gaat. Acuut en nu ben jij kapot, rook van onder de motorkap. Druppels lekken uit het koelsysteem.  Niet een beetje maar echt kapot. Je schrikt ervan, bent verbijsterd en zag dit niet aankomen. Niet zo snel althans. Je gunt het hem van harte want al jaren spreekt hij mijmerend over het buitenland, over nieuwe kansen. Over banen die daar zijn en carrières die veel beter lopen daar. Betere salarissen ook en hij is toch alleen dus wat let hem? Maanden later breng je hem weg naar Schiphol en bij gate 18 zie je hem weglopen onder het bordje Vancouver en je snift. Afscheid nemen van het oude en weer wennen aan het nieuwe en wacht even. Er is nog niets nieuws. Je had dit toch niet zien aankomen dus je was niet voorbereid nondeju. Teruggeworpen op jezelf noemen ze dat en je staat er nu (bijna) alleen voor. Ben je alleen als je ook jezelf hebt? Je snift nog een keer, spreekt jezelf moed in en gaat werken aan het nieuwe. Nieuwe relaties, nieuwe kansen en helaas nee, geen beter salaris.

Jongste heeft een leuk concert gezien. In Duitsland. In augustus 2025. Of we samen zullen gaan. Lijkt me hartstikke leuk dus niet veel later zit ik achter de laptop en wil een hotel boeken en tickets bestellen als hij me tot de orde roept. Jongste is net klaar met middelbare school en volgend schooljaar, augustus 2024, begint hij aan de universiteit. Met grote stappen snelt hij naar boven en informeert bij zijn broers of een universiteit tentamens heeft in augustus. In augustus 2025.

Gek hè? Hij heeft amper afscheid genomen van het oude en is al helemaal gewend aan het nieuwe.