Je zou mijn huis als leeg kunnen beschouwen, als minimalistisch en eenvoudig. Ikzelf ervaar het als vol, als gevuld. Het is vol leven zowel overdag als ‘s nachts. Het is gevuld met boeken, tassen, knutselmateriaal en cadeaus die nog gegeven moeten worden. Het ontbreekt echter wel aan allerlei moderne snuisterijen. Ik heb daar helemaal niets mee.
De vaatwasser piept niet op tegen de magnetron. De quooker communiceert niet via de WiFi met de warmtepomp. De robotstofzuiger valt niet automatisch stil zodra er op de slimme deurbel wordt gedrukt en de slimme koelkast bestelt zijn eten niet zelf bij de daaraan gekoppelde leverancier die het vervolgens met een elektrisch vrachtautootje komt brengen. Als er in de tuin een verdwaalde sok op het gras ligt, omdat die van het wasrek is afgewaaid, dan zal die niet vermalen worden door de robotgrasmaaier of natgespoten worden door de beregeningscomputer. Ook de televisie heeft geen idee wie er zit te kijken. In de garage geen laadpaal of extra stopcontacten voor de elektrische fietsen want die hebben we niet.
Oh ja. We hebben een tijdschakelaar voor de verlichting. Ik vind het gezellig als ik rond 6.00 uur beneden kom en dat dan de verlichting al brandt. En, bij de wisseling van zomertijd naar wintertijd doen de meeste klokken en horloges dat automatisch. Ook daar een beetje luiheid hoor. Of heet dat gemak?
Het baart me wel eens zorgen. We worden te dik, we eten te veel, te vet, we bewegen te weinig maar nemen toch een elektrische fiets. Daarnaast betalen we maandelijks voor een abonnement bij de sportschool dat we te weinig gebruiken. Vreemde beelden die ik maar moeilijk kan plaatsen.
Luisterboeken zijn ook zo populair, en podcasts. Tijdsbestedingen die je tussen de bedrijven door kunt doen, zeggen ze dan. Lekker efficiënt. Maar wel met minder aandacht. Met minimaal een verdeelde aandacht. En we lezen niet meer. De ontlezing neemt gruwelijke vormen aan. De gekrompen boekenlijst op de middelbare school wordt met twee argumenten afgewerkt; of het is verfilmd of het staat op samenvattingen.com
Zelfs onze hersens kunnen gaan rusten. Terwijl we 12 seizoenen binge-watchen gaan die hersens in slaapstand, worden niet meer uitgedaagd. Zelfs nadenken hoeven we niet meer want we geven ChatGPT gewoon de opdracht. “Als basis dan hè? Ik sleutel er zelf echt nog wel aan hoor.” liegt men er dan verontschuldigend op los. Dat wordt schrikken als blijkt dat je bij een examen geen ChatGPT mag gebruiken.
Dan ben ik toch wel blij met dit gevulde eenvoudige huis waar een warme dynamiek heerst. Waar mijn liefste met een volle wasmand naar beneden komt. Waar de twee oudste stuiterbollen zich met het avondeten gaan bemoeien. Het is zondagmiddag rond vier uur, dus dat wordt tijd. Het kan niet lang meer duren of ze stappen op de fiets en gaan naar de winkel. Ik zie ze echter overleggen met elkaar en iets houdt ze tegen. Ze kijken bedenkelijk in een vrij lege koelkast en zuchten als ze de kleine hoeveelheid brood aanschouwen in de kast ernaast en hun intenties komen samen in de vraag: “Thuisbezorgd.nl?”
Het staat me tegen, van onze eigen kinderen nota bene, maar ik geef me er snel aan over. Een mens moet toch eten nietwaar? Met een klap gaat mijn laptop dicht terwijl ik denk; wordt mijn volgende column geschreven door ChatGPT of door mijzelf?
Recente reacties