Door: Marco van der Sijpt
Foto: Miek Korsmit
Mijn beste vriend belt me. Mijn beste vriend maar zonder auto en dat is meteen de reden dat hij belt. Of ik wat tegels kan ophalen voor zijn badkamer. Tuurlijk kan dat. Geen probleem. Dacht ik. Op zaterdagochtend kan dat wel. Ik ben rond 9.30 uur bij je. Tot dan.
De kust is er ruig maar het strand is er prachtig. De duinen zijn ruig en ongecultiveerd. Geen houten loopplanken, geen hokje voor de strandwacht, geen AED in een met pincode beveiligde kast. De bevolking is vriendelijk en spreekt goed Engels. Ze zijn behulpzaam en laten je verder met rust. Dat is het beeld dat ik nu, nog voor mijn vakantie, heb van de Denen. We gaan er onze zomervakantie doorbrengen op een camping in Jutland. De TomTom kende het adres niet maar gelukkig wel de gps-coördinatoren.
Nou woont hij niet ver weg. Echt niet. Ik ga natuurlijk niet in de krant schrijven waar hij woont maar het is 1,9 kilometer hier vandaag. Deze schatting werd mede mogelijk gemaakt door Google Maps. Uw betrouwbare navigatiepartner. De tegelhandel is ook niet ver weg. Dankzij Google Maps weet ik dat die afstand 2 kilometer is. Dat is dus ook goed te doen. Dacht ik.
We doorkruisen het land met onze eigen auto. Dezelfde auto die 850 kilometer geleden in Tilburg vertrokken is. Tot de nok toe gevuld. Met mijn liefste naast me, tassen met kleding aan haar voeten, en met drie lange slungels (ik noemde ze bolletjes, weet u nog?) die ik hinderlijk aanwezig zie in mijn achteruitkijkspiegel. Ik zie gelukkig nog genoeg om veilig te kunnen rijden.
Oh ja. Ik kan niet over het viaduct naar Noord want daar zijn ze met de weg bezig. En niet over de Spoorlaan want daar moet het op een rijbaan. En niet binnen het centrum komen want daar wordt de kermis opgebouwd en niet richting Ringbaan West want daar….. en zo kon ik nog wel even doorgaan. Mijn eigen interne TomTom gaf een “buffer overflow error” en ik besloot het er gewoon op te wagen. Als er een omleiding is dan staat het, we zijn hier niet in België, gelukkig vaak goed aangegeven.
En de vakantie zelf denk ik ook al te weten. Ik navigeer een beetje op ervaring. Op gevoel en wellicht ook op verlangens. We worden wakker rond 9.00 uur. Ik als eerste wakker rond 8.00 uur. Ik zet koffie met een fluitketel die ik zo snel mogelijk uitdraai om al te schel fluiten te voorkomen. Koffie in een filterhouder rechtstreeks op je mok. Lezen van 8.45 tot 9.00 uur of zelfs half tien voordat de eerste leger-onderbroek zich buiten de tent meldt. Of er al brood is gehaald.
Ik gaf het bijna op. Kon me de radeloosheid voorstellen van iemand die voor het eerst in de schoonste stad van het land komt. Bekant appetjoek. Radeloos. Het lukte uiteindelijk wel hoor en met de nodige omwegen kom ik weer thuis. Twintig kilometer op de teller erbij. Tegels afgeleverd en vriend gelukkig. Ik ook. Nu eerst koffie.
Het waren negen nachten en ze zijn omgevlogen. Nu op het gemak naar huis waar een huis op ons wacht en onze kat. Ze was in goede handen dankzij een lieve oppas uit de wijk. We koersen op huis aan en ook dat voelt goed. We koersen op huis aan waar een nieuw schooljaar op ons wacht. Waar een periode van werken weer voor ons ligt. Waar we ook zonder TomTom maar met wegonderbrekingen de weg weten. Waar we soms verdwalen en soms gewoon maar ons gevoel volgen. We komen altijd ergens uit. Voor je het weet staan we weer onder een kerstboom en ook dat is goed.
TomTom en kerstboom ze voorzichtig!
Recente reacties