Tekst: Marco van der Sijpt. Beeld: Miek Korsmit
Het waait. Maar niet te hard. De zon schijnt. Maar niet te fel. Het regent niet. De laatste plasjes drogen op door de vriendelijke zon en door de zachte wind die over het landschap blaast. Meer doet hij niet. Vriendelijk blazen zonder boze bedoelingen. Plaats van handeling: de natuur tussen Udenhout en Loon op Zand. De takken staan in de knop. Een haas schiet net voor mijn voeten de struiken in. Een verse molshoop ligt midden in het verse groene gras.
Ik schrijf natuurlijk al langer en heb inmiddels bergen materiaal. Ik schrijf het, u leest het, het gaat in de papierbak en komt weer terug als toiletpapier of schrijfpapier en ik print er weer een nieuwe column op. The circle of life. De vergankelijkheid.
Ik sta op en kijk in onze papierbak. De wijkkrant ligt er niet meer in. Die is inmiddels verhuisd naar de grote verzamelcontainer in onze garage.
Red-Bull-blikjes zie je meer in de stad. Jongeren op verse patta’s die hangen rond de chickies en die boerend hun blikje op de grond gooien. Naast de vuilnisbak. Wat een ongelooflijk stom gezicht. Wat een ander gezicht. Van de stad.
Een roofvogel op een tak. Daar, twintig meter verder. Hij zit er nog steeds en dus is niemand recent voor mij daar geweest anders was het dier allang opgeschrikt. Ik loop langzaam dichterbij en geniet van dit moment. Mijn voetstappen zijn nauwelijks hoorbaar door de demping van het zachte gras totdat de roofvogel verschrikt opvliegt. Ik stap op een leeg flesje van AA-drink.
Ik zit op het terras en het groepje jongeren loopt joelend, duwend en trekkend verder. Een groep wielrenners flitst voorbij en vloekt op de normale fietsers. Een wielrenner neemt een slok van een flesje. AA-drink.
Iets kan meerdere gezichten hebben. Een sereen groen pad in het bos. Puur natuur want je treft er niets. Geen bankjes, geen vuilnisbakken. Soms een flesje AA-drink. Iets kan meerdere gezichten hebben. Een groep die saamhorig en verbonden door hun sport door de stad trekt maar wel zit te schelden op normale fietsers. Het kan ook het gezicht van een schrijver zijn die vertwijfeld met een wijkkrant in zijn handen staat die hij heeft opgevist uit een verzamelcontainer. Hij wil zijn columns bundelen tot een boek. Uitgeven in fysieke vorm maar wel met een gezicht dat bij hem past. Marco van der Sijpt opent het deksel van de papiercontainer en neemt met een glimlach op zijn echte gezicht afscheid van Marco de Zeeuw.
Recente reacties