Op youtube zag ik een leuke documentaire over een vrijwilliger die zich zeven dagen lang liet opsluiten in een isolatiecel. Het was zo’n spierwitte ruimte met overal van die met stof gevulde wanden. Twaalf uur per etmaal was het licht aan en dan weer twaalf uur donker. Pikkedonker. Het eten verscheen af en toe in een kast die van buitenaf werd gevuld: een dienblad met een dampende magnetronmaaltijd. Alles zonder menselijke interactie, in complete verveling en complete stilte. De vrijwilliger werd met camera-systemen in de gaten gehouden en af en toe getoetst door een aantal begeleidende psychologen want geheel zonder gevaar is zoiets niet. Waanbeelden, praten tegen jezelf en hallucinaties zijn geen uitzondering. Je kunt je voorstellen dat de persoon, hij hield het vol, opgelucht was toen hij na zeven lange dagen weer naar buiten mocht.
We schaklen over naar mijn woonkamer waar ik onder aan het trapgat naar boven roep. Aan het aantal fietsen dat ik in de berging zie staan, kan ik het aantal bewoners afleiden dat zich kennelijk boven, in alle stilte moet bevinden en ik roep ze om beurten.
Drie noise-cancelling koptelefoons, daar een dekbed overheen van twaalf centimeter dik, een schermpje van een telefoon voor de neus en een kamerdeur die dicht is. Het zal je niet verbazen dat ik nul respons krijg van de drie aanwezigen. En het huishouden roept. En ik ook.
Het zijn zo de situaties als ze ouder worden en eigenlijk hebben we daarop aangestuurd. Autonomie en zelfstandigheid. We hebben ze ook belangstelling en betrokkenheid meegegeven, maar dat blijft vaak steken onder het dekbed. Komt niet door ANC heen (leer je meteen een nieuwe term; Active Noise Canceling). Dat is een elektronisch trucje waardoor niet alleen je muziek goed klinkt maar ook geluiden van buitenaf ‘met geluiden’ worden tegengegaan. Een soort anti-geluid. En je puber zit helemaal in zijn eigen wereld. Of je nog wat harder kunt roepen daaronder bij het trapgat.
Het is die fase waarin hulpmiddelen ingezet worden zoals Whatsapp. Niet alleen voor duidelijke communicatie, dat proberen deze ouders althans, maar ook voor het verzenden van intekenlijsten ‘wie verzorgt het avondeten op welke dag’, er mag geen dag open blijven staan en geloof me; het werkt. Het is blijkbaar de manier want een appje sturen kun je vanuit je bed. Dat doe je natuurlijk niet als je lekker in aflevering twaalf van seizoen negen zit maar na afloop van die aflevering kunnen ze wel even de app checken. Als ze er tijd voor hebben natuurlijk want met de studie hebben ze het ook enorm druk maar dat was vast al duidelijk.
We bedenken en bespreken het als we hand in hand door Parijs lopen. Liefste en ik zijn blijkbaar ook een andere fase ingegaan want we gingen met een busreis (en nee, het was geen bejaardenbus) naar ‘la cité de l’amour’ en we vonden het fantastisch. Elke ochtend door ‘onze chauffeur’ ergens in het centrum worden gedropt en elke avond door diezelfde aardige Limburger weer worden opgepikt op een afgesproken plek. We hebben het ervaren als een privé-chauffeur en waren niet vaak met onze gedachte in Nederland. Eigenlijk alleen om glimlachend te constateren dat het in ‘le centre du monde’ zo’n dertien graden was en droog terwijl het regende in Nederland. We dachten niet aan boodschappenlijstjes, kattenvoer of stofzuigen want onze jongens redden zich wel.
Was het met die autonomie en zelfredzaamheid toch helemaal zo slecht nog niet gegaan.
Recente reacties