Het jaar is nog nieuw, de scheurkalender dik en ik ook. Of ik voel me een beetje zo. De weegschaal bevestigt mijn vermoeden maar het is niet zo dat dat ding me in mijn gezicht uitlacht. Licht zwetend draagt ze mijn gewicht.
Marco van der Sijpt
Goede voornemens aan het begin van het jaar. Wie kent ze niet? Wie is ze al vergeten? Drukte in de sportschool met ‘goede-voornemens-sporters’. Ook buiten kom ik veel hardlopers tegen, soms wandelend, vaak veel te warm gekleed. Nog een paar weken en dan zijn ze weer weg. Tenminste, dat is het patroon dat ik elk jaar zie.
Intrinsieke motivatie heb je of die heb je niet, de een moet daar harder voor werken dan de ander en ik vind sporten nou eenmaal leuk. Het lukt me dan ook prima om gedisciplineerd te sporten, een paar keer per week, en als toetje vul ik dat aan met een paar keer hardlopen. Daarnaast ook de nodige rustdagen want ‘rusten is sporten’, die hersteltijd heb je nodig. Het voorkomt ook al te dwangmatig gedrag.
Ik hoop dat we aan een mooi jaar gaan beginnen. Al die corona-ellende is achter de rug en we proberen een nieuwe balans te vinden met hogere prijzen. Denk aan energie en levensmiddelen en ook met een net iets hoger loon. En dat we….
Nee wacht even. Daar ging ik bijna weer. Hoe heet die term dat je alles voor de buitenwereld er mooier uit laat zien dan het eigenlijk is? Vooral influencers zijn er ster in. Die hebben er zelfs hun beroep van gemaakt en creëren een prachtige wereld van plastic en bordpapier, rijkelijk aangevuld met producten die hen weer geld opleveren en waar jij ongelooflijk gelukkig van gaat worden. Je hoeft het alleen maar te kopen! Ze verkopen een illusie voor veel geld. En als daar een nep-wereld voor nodig is met marketinginstrumenten en funnels dan is dat maar zo. Dat hebben ze er graag voor over.
Misschien gedraag ik me ook wel zo, vooral bij het schrijven. Ik heb veel fantasie en dan pak ik mijn spreekwoordelijke penseel en maak het wat schilderachtiger. Ik poets met mijn doek en het glanst net iets meer en met schaamte moet ik dan toegeven dat ik dat ook doe met mijn eigen gedrag. Als ik mijn gezinnetje oppoets dan moet ikzelf natuurlijk ook glanzen anders val ik zo uit de toon. Ben ik de enige die niet huppelend door de weide danst en glimlachend door het leven gaat.
Als ik niet schrijf, ben ik ook maar gewoon mens en kan ik behoorlijk dwars zijn. Of eigenwijs. Of asociaal. Dan trek ik me terug onder mijn fleecedekentje omdat mijn rust verstoord is. Omdat mijn routine doorbroken wordt. Omdat dingen niet gaan zoals dit jongetje het wil. Ik geloof dat ik maar weer onder mijn dekentje kruip en dit keer om me te gaan schamen. Nu ik dit zo opbiecht en dit eens laat bezinken denk ik dat het toch nodig is, ook bij mij, al is het dan een ietsiepietsie, of misschien wel erg hard; goede voornemens. Ik moest het ook maar eens doen.
Recente reacties