Er weer eens voor gaan zitten en overdenken wat ik met jullie wil delen. Even terugkijken op de afgelopen periode en samen met jullie mijmeren en beschouwen. Dat gaat vaak over groeien, hardlopen, seizoenswisselingen en gezinsdynamiek en nu is het de laatste keer! Ik heb besloten om 2025 mijn laatste jaar te laten zijn dat ik columns voor u schreef.
“Niets is voor eeuwig” zeg ik zelf vaak en daarmee bedoel ik twee dingen. Neem afscheid van zaken als het daar tijd voor is en troost je dat, bijvoorbeeld Trump, ook niet het eeuwige leven heeft. En ik ook niet. Alles gaat voorbij en heeft op een of andere manier een functie gehad. Eh ja. Zelfs Trump.
Het is heel wat jaren geleden (we hadden toen nog maar één zoon) dat ik me verwonderde over het opgroeien. Als je daar eten in stopt, het veel laat slapen en op temperatuur houdt dan ‘groeit dat vanzelf’. En nu naar waarheid; dan heb je een redelijke kans dat duizenden dingen die mis kunnen gaan, goed zullen gaan. Als je bijstuurt. En alert blijft. En jezelf afvraagt wat eigenlijk je eigen normen en kaders zijn. En dit doorgeeft.
Alles wat je liefde geeft, bloeit. En dat hebben we gedaan.
Dankbaar en gelukkig zijn we nog steeds voor de uitbreiding met nog twee zonen. Ik heb ze lange tijd de bolletjes genoemd. De oudste is inmiddels 22. De jongste is 18.
Kun je dan nog verwonderd en vertederd kijken naar een houten blok die hij sabbelend in zijn mond stopt? Nee. Dat kan niet meer. Want dat doen ze niet meer. Kijk ik dan vertederd toe als ze om 4.30 uur stilletjes en aangeschoten naar boven sluipen? Nee. Want dat slapen wij gelukkig. Lachen we dan vertederd als ze een bekeuring krijgen voor het een of ander? Nee. Dat vinden we een beetje dom en onnodig. Of liggen we in een deuk als er wel eens schade ontstaat door onvoorzichtigheid of gemakzucht? Nee. Dan zuchten we eens diep en hopen dat hij óf goed verzekerd is óf het financieel kan dragen.
Veel dingen weten we niet meer, willen we ook niet weten. Moet je ook niet willen weten. Dat heet afstand nemen en er toch nog steeds voor ze zijn. Concreet betekent dat telefonisch bereikbaar zijn, de auto uitlenen of reageren op Whatsappjes in onze gezinsgroep. Ja. Daar zitten we alle vijf nog in. Ook de uitwonende zoon.
Niets is voor eeuwig en alles gaat voorbij.
Ik geniet als ik met liefste samen in bed lig te lezen en me realiseer dat er op ons, en de kat na, niemand in huis is. We gaan vaker uit eten als blijkt dat de rest ook niet thuis eet. We eten een frietje in de frituur waar middelste werkt en gaan zo het weekend in. Lekker makkelijk.
Het is goed zo. We hebben van jongs af aan gestreefd naar zelfredzaamheid en autonomie en dan is dit het resultaat. Je krijgt waar je om hebt gevraagd. Je oogst wat je hebt gezaaid. Ze gaan hun eigen route en dat hoeft niet onze route of manier te zijn. We wilden dat ze zelfstandige individuen zouden worden en ik zou niet willen dat het kopietjes van mij worden. Er zit niet één schrijver bij.
Ik dank de Wijkkrant Noord voor de plaats die ik jarenlang in de krant mocht hebben en dank ook u voor het jarenlang meelezen.
Marco van der Sijpt
Recente reacties