Hoeveel kilometer zou ik getraind hebben? Ik vraag het me af terwijl ik mijn nieuwe hardloopschoenen aantrek. De zon schijnt vriendelijk en het is een graad of vijftien. Mijn ogen zijn enigszins rood en tranend want ik ben gevoelig voor bomen die nu in bloei staan. Geen idee welke bomen maar mijn ogen weten het wel. Ik loop naar binnen om een tissue te halen want ook mijn neus traant vrolijk mee.
Je begint er gewoon aan en je hebt geen idee wat je te wachten staat. Je hebt niet kunnen trainen maar je hoeft het niet alleen te doen. We staan met zijn tweeën aan de startstreep. Het is maart 2003 als we boven het geluid van een huilende baby horen en beiden beseffen dat ons leven anders zal zijn. Geen jij en ik, maar wij. Geen koppel maar een gezin. Samen op pad over een weg waarvan we nog niet weten waar naar toe.
Natuurlijk weet ik het exacte aantal kilometers. De autist in mij houdt alles keurig bij in apps, websites en excel-sheets. Als ik ergens houvast aan kan ontlenen zal ik het zeker doen. Natuurlijk is ook mijn ervaring een hulpje. Het wordt mijn achtste marathon dus een trainingsschema heb ik nauwelijks bekeken. Ik vertrouw op mijn ervaring en loop op mijn gevoel. Maak me nog niet druk om start noch finish.
We kijken elkaar vragend aan. Het is 2005 en hij heeft iets uitgespookt. En ouders reageren daar dan op. Horen daar op te reageren maar we hebben geen idee hoe. Beetje grappig is het wel wat hij gedaan heeft maar we moeten wel grenzen stellen. Corrigeren. Kaders aangeven. Maar wie vertelt me wat die kaders zijn? Hoe strak moeten die grenzen zijn? Zitten we daarin wel op een lijn? Vragen, vragen en het antwoord weten we nog niet. We hebben desondanks toch gereageerd op zijn gedrag. Zonder ervaring reageren met je gevoel. Zo loop je op die weg en heb je nog een heel stuk te gaan.
Ik heb besloten op welk paar schoenen ik de marathon ga lopen. Op zondag 28 mei is het zover; de 1e editie van de marathon Tilburg en ik sta aan de start. Heb sinds januari 780 km gelopen en dat alles voor die ene dag. En voor je het weet is het zover. Niet bewust begonnen aan het pad en nu is het eind ineens in zicht!
Het is niet altijd een glad wegdek geweest. Soms regent het en het kan ook ijzig koud zijn. Soms gloeit het asfalt door de zon en is het bijna verstikkend. Maar ik loop er gelukkig nooit alleen. Sterker nog; we lopen er nog steeds en met zijn vijven. Niet bezig met het verleden en ook niet al teveel met de toekomst.
De weg naar de marathon toe is leuker dan de marathon zelf. Het zou een wand-tegeltje kunnen zijn en bij wijze van spreken hangt het boven mijn bed. Je begint er aan en samen met een gezellige loopgroep draaf je naar het eind van je training. Voor je het weet is het voorbij. Ik heb er echt geen erg in gehad. Liep meer gezellig te kletsen dan dat ik gefocust met een training bezig was. En dan is het ineens nog maar twee weken.
Ik ben inmiddels aangekleed en ga vertrekken voor een korte ronde. In mijn eentje. Straks, na het douchen, ben ik weer bij hen en loop met hen mee. Samen weer op pad naar de horizon en naar alles wat er achter ligt.
Marco de Zeeuw
Foto: Miek Korsmit
Recente reacties