Structuren kunnen veranderen. En mensen natuurlijk ook. Niemand staat volledig stil. Er is altijd beweging en ontwikkeling al zul je het misschien zelf niet zo makkelijk zien. Ik zag het wel. Ik zag het aankomen. Ze worden groter en ik ook. Zij flexibeler, meer wendbaar en de grenzen verkennend. Ik vasthouden aan vroeger. Stug blijven volhouden. Wel kunnen luisteren naar reflectie, maar er nog niet al te veel mee doen. Ik schreef er al eerder over. Er komt een keerpunt aan.
Hoe laat we precies bij de orthodontist moeten zijn. Beugelcontrole voor oudste. Ik zeg 08.30 uur maar dat bedoelt hij niet. Hoe laat we dan uiterlijk op de fiets moeten vertrekken om op tijd te zijn. Ik zeg 08.20 uur. Het is bij het Wagnerplein dus dat moet makkelijk lukken. In gedachten denk ik aan alle zaken die hij dan moet doen. Brood smeren, zelf eten, schooltas klaarzetten, absentiebriefje voor school en tandenpoetsen. Om 08.17 uur komt hij naar beneden. Niet voor de eerste keer die dag maar dat wist ik toen nog niet.
Een half uur eerder.
Jongste en middelste komen half slapend naar beneden en doen op de automatische piloot hun ding. Jongste ruim van te voren want die wil alles nog goed overdenken en zeker drie keer controleren voordat hij naar school gaat. Heeft hij zijn huiswerk bij, zitten zijn werkstukken in zijn tas, moet hij een huissleutel meenemen? Nauwgezet en alles heel precies overdenkend draait hij zijn eigen programma. We zeggen niet veel tegen elkaar behalve jongste zelf. Hardop pratend neemt hij je mee in zijn gedachtengangen en of je het wilt of niet; je denkt stiekem met hem mee en bent zo een extra controle voor hem. Zijn opzet is geslaagd.
Middelste is stil. Dat is hij wel vaker maar zeker in de ochtend. Geen ochtendmens. Dat is zeker. Hij doet alles nauwgezet en slaat geen stap over. Hij draait op routine en hij kent die routine van haver tot gort. Heeft daar niemand bij nodig. Hij gaat onverstoorbaar verder en gaat op exact de juiste tijd naar school. Als zijn veter onderweg los zou gaan dan is hij daardoor 17 seconden te laat op school. Ik lieg het niet.
Om 08.19 uur trek ik mijn schoenen aan. Ik ben een beetje opgefokt want ik baal hiervan. Alles tot die laatste seconden uitstellen en ik heb gezegd dat we om 08.20 uur moeten vertrekken. Ik geef toe; een beetje autisme zit er bij mij wel in dus om 08.20 uur zeg ik dat ik vertrek. Ik hoor nog net dat hij met middelste in discussie is over het absentiebriefje dat nu zelf absent blijkt te zijn. Nou lekker dan. Ik weet uit ervaring hoe die dingen gaan. Het is weg en niemand weet van iets. Ik denk bij mezelf; dat is dan mooi jouw probleem broeder en pissig doch onverstoorbaar zit ik om 08.21 uur op de fiets. Geen idee waar oudste blijft.
Hoe krijgt ie het toch voor elkaar. Ongeveer 10 meter voor de orthodontist word ik ingehaald door een puber, met beugel, in een trainingsbroek en een vest, met capuchon. Hij flitst me voorbij, zet zijn fiets aan het slot en gaat om 08.29 uur nog voor mij het gebouw van de orthodontist binnen. We zitten naast elkaar en zeggen geen woord. De stilte wordt slechts doorbroken omdat een belletje aangeeft dat de patiënt van 08.30 uur zich naar stoel 2 mag begeven.
The grumpy old dad heeft een beetje spijt van hoe het is gelopen maar we spreken het niet uit. Daar zijn we eigenwijze mannen voor. Mijn stiptheid botst met zijn gemakzucht. Met zijn handen in zijn zakken sloft hij de behandelkamer binnen en ik kijk hem na. Ik weet dat het een goed jong is. Van top tot teen. Met heel zijn hart. Ze worden groot.
Marco de Zeeuw
Foto: Miek Korsmit
Recente reacties