Foto: Miek Korsmit
“Het bepaald lidwoord wordt in het Frans “l’article défini” genoemd.” En even verder staat “Kittie est une fille. Papa est un homme.” Omdat ik er zelf een hekel aan heb dat men maar aanneemt dat je dat begrijpt (“La France c’est le centre du monde”): Kittie is een meisje. Papa is een man. Hij slaat zuchtend zijn boek dicht. Middelste weet het niet zeker maar hij gaat het ermee doen. Morgen heeft hij een SO (schriftelijke overhoring). Het valt nog niet mee om een taal te leren. Om je stem te laten horen. In verschillende talen. Je zou toch weer terug aan dat begin staan zeg. Geen woorden kunnen vinden, geen zinnen kunnen bouwen. Stuntelen met handen en voeten. Ik heb met hem te doen maar besef ook dat dat bij het groeien en het leren hoort. Met kleine stapjes wordt men groot.
Ik loop naar beneden en jongste zit het jeugdjournaal te kijken. “America first, America first, America first” schreeuwt een klein verwend mannetje in het lijf van een volwassene. Brussel draait zich huilend om. Daar waar we jarenlang proberen, althans hier, om een beetje eenheid te krijgen is er daar, aan de overkant van de plas, een mannetje met een veel te grote mond. Die veel te veel wil. En het nog krijgt ook. Ik hou mijn hart vast.
Hij vraagt mij het verschil tussen “je écris” en “j’ai écrit”. Ik weet het niet. Ik weet het echt niet. Ik heb zelf nooit Frans gehad. Dat moet je even aan mamma vragen. Die heeft wel Frans gehad en die is juf bovendien. Het heeft iets met schrijven te maken vang ik uit hun gesprek op. Zo mooi om te zien hoe ze met een houding die op routine lijkt zich volledig wijden aan de taken die hen wachten. Alsof ze nooit op de lagere school hebben gezeten. Alsof ze al vier jaar op het middelbaar zitten en zo lang is het nog echt niet. Het lijkt wel alsof dat leren met een vloek en een zucht gaat. “Was het maar zo”, bromt oudste die zich nogmaals op zijn Duitse boek stort. “mit nach bei seit von zu aus”
Het jeugdjournaal is nog steeds bezig en heeft het over de oorlog in Syrië. Nog steeds. Leert de wereld het dan nooit? Wie leert er sneller; de wereld of een kind? Ook Amerika, of moet ik zeggen Trump, reageert op de situatie. Krachtige taal. Ferme bewoordingen. We zullen dit. We zullen dat en intussen is er nog steeds oorlog. De geschiedenis herhaalt zich en ik hoop maar dat de oorlogen zich niet zullen herhalen. Ik zit niet te wachten op een derde wereldoorlog.
Mamma-bolletje hoort het journaal niet. Ze heeft haar onderricht Frans inmiddels beëindigd en gaat verder met haar lesvoorbereiding. Zorgen dat ze ook iets leren. De norm halen. In het juiste tempo. Met de juiste ondersteuning. Op het juiste moment. Leren is iets wat wij in onze wereld begeleiden. Je laat iemand niet zomaar als een ongeleid projectiel los. Je begeleidt en monitort. Stelt de kaders en bewaakt. Laat ruimte waar het kan maar treedt op daar waar nodig. Ging het in de grote wereld ook maar zo.
Het kleine jongetje is natuurlijk ook niet vanzelf groot geworden. Daar heeft hij ook zijn best voor gedaan en hij heeft er vast ook hard voor gewerkt. Je wordt niet vanzelf groot. Dan kun je nog wel verwend zijn maar dan wil dat niet zeggen dat je alles kado krijgt. Je moet ook wel bepaalde kwaliteiten hebben anders kom je gewoon zo ver niet. Zo werkt het spel ook natuurlijk. Je moet soms je ellebogen gebruiken of zelfs om je heen trappen want de weg naar de top is lang en fel bevochten. Ik zie het een beetje angstig aan hoop maar Donaldje een goede juf heeft gehad.
Marco de Zeeuw
Recente reacties